فقدان مدیریت و روش های مناسب برای اداره باشگاه های بخش خصوصی 

نبود برنامه حمایتی از سوی سازمان تربیتبدنی در جهت تجهیز فنی و تجهیزاتی 

و منابع انسانی مورد نیاز مدیریت باشگاه های خصوصی کشور

نبود آییننامه قانونی متناسب با زمان و نیاز بخش خصوصی ورزش ‌در مورد 

فراهم بودن تسهیلات بانکی از قبیل پرداخت وامهای بلندمدت بدون بهره و کم

بهره

عدم پیش‌بینی‌های لازم در تبصره های بودجه جهت اعطای وامهای بلندمدت کم 

بهره برای باشگاه های ورزشی با در نظر گرفتن اولویت مناطق کم درآمد محروم،

شهرهای مستعد و مراکز آموزشی بانوان

عدم وجود سیاست‌های حمایتی از بخش صنایع تولیدی ورزشی بخش خصوصی 

نبود آییننامه و دستورالعملهای خاص به منظور استفاده از تسهیلات دولتی و 

معافیت گمرکی برای وارد نمودن وسایل و لوازم و تجهیزات ورزشی توسط

بخش خصوصی ورزش برای مصرف در باشگاه ها و استفاده ورزشکاران.

۴۶

از دیگر موانع و مشکلاتی که بخش خصوصی در بخش‌های مختلف در بسیاری از کشورها با

آن ها روبهرو هستند میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

بیثباتی و نامطمئنی اقتصاد ملی، ابهام سیاسی ‌در مورد خصوصیسازی، مخالفت ‌گروه‌های

ذینفع قوی، تقاضای محدود و بازارهای مالی ضعیف، مقاومت مدیران و کارکنان، تأخیرها و

پیچیدگی‌های بوروکراتیک، ضعف مهارت‌های مدیریتی در اقتصاد بازار، قوانین نامطمئن و

ناقض مالکیت، قوانین ‌محدود کننده و مالیات‌های سنگین و حسادت عمومی نسبت به

.( کارآفرینان بخش خصوصی(رضوی، ۱۳۸۳

۱۰- : بررسی سیر قانونی خصوصیسازی ورزش در ایران ۲

در این بخش قوانین پنج برنامه توسعه کشور بررسی می شود تا فرصت‌های پیشروی از

دیدگاه توسعه منابع در بخش خصوصی ورزش شناخته شود.

۱- : قانون برنامه اول توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران ۱۰-۲

در طی سال‌های برنامه اول توسعه مقرر بود تعداد ۲۵۵،۸۴۷ نفر ورزشکار از طریق امکانات

بخش خصوصی زیر پوشش قرار گیرند که پیش‌بینی می شد عملکرد آن در پایان برنامه به

۷ درصد کل / ۲۱۲،۷۹۰ برسد که در این صورت ۸۴ درصد تحقق می یافت؛ این تعداد ۲

جمعیت ورزشکاران بخش تربیتبدنی را تشکیل می‌داد. از دیگر فعالیت‌های انجام شده برای

خصوصیسازی طی دوران برنامه اول توسعه، تصویب قانون اجازه تأسیس باشگاه های ورزشی

و ورزشگاه توسط مردم بود که در سال ۱۳۶۹ به تصویب رسید و از اواخر سال ۱۳۷۰ پس از

تصویب آییننامه اجرایی آن توسط هیئت دولت(دی ماه ۱۳۷۰ ) با تشکیل کمیسیون مربوطه در

سازمان تربیتبدنی به اجرا درآمد و تا سال ۱۳۷۱ حدوداً ۴۰ مجوز احداث اماکن ورزشی و یا

اجازه فعالیت بخش خصوصی صادر شد که این رقم تا پایان سال ۱۳۷۰ به ۳۰۲ مورد و در

سال ۱۳۷۴ به ۳۶۱ مورد و ۱۰۵۰ مورد در سال ۱۳۷۶ رسید. این امر باعث شد تا سرمایه-

۵۰ میلیارد بالغ شود که ‌به مراتب بیش از / گذاری بخش خصوصی در پایان برنامه به ۸۷

۵ میلیارد ریال) بود. / سرمایه‌گذاری پیش‌بینی شده در برنامه اول( ۲

۲- : قانون برنامه دوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران ۱۰-۲

۴۷

۶۷ و ۶۸ این برنامه مربوط به سازمان تربیتبدنی و ، در قانون برنامه دوم توسعه کشور مواد ۶۶

ورزش کشور بوده است.

ماده ۶۶ : تعرفه های مربوط به هزینه های سوخت، آب، برق و تلفن مربوط به اماکن و تأسیسات

(اعم از دولتی و غیردولتی) با مأخذ مراکز آموزشی و تحقیقاتی محاسبه و تعیین می شود.

: ماده ۶۷

الف- اجازه داده می شود مبلغ ۵ ریال از هر نخ سیگار وارداتی و تولید داخل دریافت شود و

به حساب درآمد عمومی کشور واریز گردد. صد درصد ( ۱۰۰ %) درآمد حاصل از محل اعتباری

که همه ساله به همین منظور در قانون بودجه کل کشور منظور می‌گردد، در اختیار سازمان

تربیتبدنی قرار خواهد گرفت تا طبق آییننامهای که به تصویب هیئت وزیران خواهد رسید

برای ‌سالم‌سازی عامه از طریق فضاهای ورزشی و ارائه خدمات مربوط هزینه نماید.

ب- کلیه کارخانه‌ها صنعتی مؤظفند معادل یک در هزار درآمد سالانه خود را به حساب

خزانه واریز نمایند. دولت مؤظف است معادل صد درصد مبلغ مذکور را در لوایح بودجه

سالانه برای توسعه فضاهای ورزشی سازمان تربیتبدنی منظور نماید.

ماده ۶۸ : وزارت مسکن و شهرسازی مکلف است اراضی با کاربری ورزشی را در سراسر کشور

به قیمت عادلانه روز تملک نموده و رایگان به سازمان تربیت بدنی واگذار نماید. اعتبار مورد

نیاز همه ساله در بودجه سنواتی منظور می‌گردد.

اجرای مواد فوق عامل تشویقی برای مراکز ورزشی غیردولتی، تعاونی و خصوصی محسوب

می شود و در واقع اجرای آن ها باعث کاهش هزینه های مراکز ورزشی شده و در نتیجه صرفه-

جویی و بهنوعی منبع مالی محسوب می‌گردد.

۳-۱۰- : قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران ۲

: ماده ۱۵۵

الف– به منظور گسترش عدالت اجتماعی و فراهم کردن امکان استفاده عادلانه اقشار مختلف

جامعه از کالاها و خدمات فرهنگی ، ورزشی و هنری و به منظور ایجاد تعادل و کاهش

نابرابریها اجازه داده م یشود:

۴۸

-۱ وزارت فرهنگوارشاد اسلامی و سازمان تربیتبدنی حسب مورد شاخص‌ها و

استانداردهای مربوط به بهره مندی نقاط مختلف کشور ا ز فضاهای ورزشی ، فرهنگی، هنری و

همچنین میزان دسترسی ساکنین مناطق مختلف کشور به خدمات و تولیدات فرهنگی، هنری و

ورزشی را متناسب با ویژگی‌های اجتماعی، فرهنگی ، جمعیتی و جغرافیائی هر یک از این

مناطق، حداکثر تا پایان سال اول برنامه سوم تهیه و همراه با ارائه راه حلهای مناسب برای

ایجاد تعادل به هیئت وزیران ارائه دهند.

-۲ دستگاه های اجرائی امکانات ، تأسیسات و فضاهای فرهنگی ، هنری و ورزشی، طر حهای

نیمه تمام و اراضی متعلق را در مناطق شهری با اولویت شهرهای بزرگ به بخش‌های غیردولتی

با اولویت اشخاص حقیقی و حقوقی ایثارگران که دارای سوابق ورزشی، فرهنگی و هنری و

شهرداری‌ها د رقالب قراردادهای اجاره، اجاره به شرط تملیک و فروش، واگذار نموده و

درآمدهای ناشی از آن را به خزانه واریز نماید. معادل وجوه واریزی فوق از مح ل اعتبارات

ردیف خاصی که در قوانین بودجه سنواتی هریک از سال‌های برنامه پی شبینی خواهدشد،

دراختیار دستگاه های اجرائی موضوع این بند قرار می‌گیرد تا برای احداث فضاهای فرهنگی،

هنری و ورزشی در مناطق ‌توسعه‌نیافته یا کمتر توسعهیافته در چارچوب سیاست‌های برنامه

سوم هزینه کند.

ب- سازمان برنامهوبودجه مؤظف است در لوایح بودجه سنواتی هر یک از سال‌های برنامه

اعتبارات بخش‌های فرهنگ و هنر، تربیتبدنی و ورزش را با توجه به موارد مذکور در بند