نمودار۴-۱۰) مقایسه میانگین تعداد دفعات حضور در اتاقک تاریک بین موشهای ماده گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل با بهره گرفتن از آزمون یادگیری احترازی غیر فعال P<0.05* در مقایسه با گروه کنترل.
۴-۳-) آزمون یادگیری فضایی
روز دوم آزمون ماز شعاعی، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در نرهای گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P<0.05). روز هفتم آزمون، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در نرهای گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین نشان داد (P<0.05). روز هشتم، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در نرهای گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین نشان داد (P<0.05). روز نهم، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در نرهای گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین و کنترل نشان داد (P<0.05) (نمودار ۴-۱۱).
نمودار ۴-۱۱) مقایسه میانگین تعداد خطاهای حافظه کاری موشهای صحرایی نر در روزهای مختلف آزمون ماز شعاعی بین گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترلP<0.05 ^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
روز دهم آزمون ماز شعاعی، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در ماده های گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P<0.05). روز یازدهم، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در ماده های گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه کنترل و ساخارین نشان داد (P<0.05). روز دوازدهم آزمون، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در ماده های گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین نشان داد (P<0.05) (نمودار۴-۱۲).
نمودار ۴-۱۲) مقایسه میانگین تعداد خطاهای حافظه کاری موشهای صحرایی ماده در روزهای مختلف آزمون ماز شعاعی بین گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترلP<0.05^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
روز ششم آزمون ماز شعاعی، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع در نرهای گروه ساخارین افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P<0.05). روز هشتم، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع در نرهای گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین نشان داد (P<0.05). روز دوازدهم آزمون ماز شعاعی، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع در نرهای گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P<0.05) (نمودار۴-۱۳).
نمودار ۴-۱۳) مقایسه میانگین تعداد خطاهای حافظه مرجع موشهای صحرایی نر در روزهای مختلف آزمون ماز شعاعی بین گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترل. P<0.05^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
روز هشتم آزمون ماز شعاعی، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع در ماده های گروه کنترل کاهش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین نشان داد (P<0.05) (نمودار۴-۱۴).
نمودار ۴-۱۴) مقایسه میانگین تعداد خطاهای حافظه مرجع موشهای صحرایی ماده در روزهای مختلف آزمون ماز شعاعی بین گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05^* در مقایسه با گروه کنترل.
مقایسه میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه در نرهای گروه اتوسوکسیماید، افزایش معنیداری را از نظر آماری با گروه ساخارین در روزهای چهارم و هشتم آزمون داد (نمودار۴-۱۵).
نمودار ۴-۱۵) مقایسه میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه موشهای صحرایی نر در روزهای مختلف آزمون ماز شعاعی بین گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل.P<0.05^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
روزهای چهارم، هشتم و دهم آزمون ماز شعاعی، میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه در ماده های گروه اتوسوکسیماید افزایش معنیداری را از نظر آماری در مقایسه با گروه ساخارین نشان داد. این تفاوت در روزهای چهارم و هشتم باP<0.05 و در روز دهم باP<0.01 معنی دار بود (نمودار۴-۱۶).

نمودار ۴-۱۶) مقایسه میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه موشهای صحرایی ماده در روزهای مختلف آزمون ماز شعاعی بین گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05^# در مقایسه با گروه ساخارین P<0.01^##در مقایسه با گروه ساخارین.
در این مطالعه، پارامترهای مربوط به میزان سنجش حافظه فضایی بعد از تزریق غلظتهای مختلف داروهای اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تزریق غلظت ۱/۰ یا ۲/۰ میلیگرم بر کیلوگرم اسکاپولامین و نیز تزریق غلظت ۵ یا ۱۰ میلیگرم بر کیلوگرم پروپرانولول، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در نرهای گروه های مختلف بطور معنیداری تغییر نداد (نمودار ۴-۱۷).
نمودار ۴-۱۷) مقایسه میانگین خطاهای حافظه کاری موشهای صحرایی نر در اثر تزریق غلظتهای مختلف اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های کنترل، ساخارین و اتوسوکسیماید.این داروها تفاوت معنیداری در میزان خطای کاری هیچ یک از گروه ها ایجاد نکردند.
تزریق غلظت ۱/۰ میلیگرم بر کیلوگرم اسکاپولامین، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در ماده های گروه دریافت کننده ساخارین بصورت معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش داد. تزریق غلظت ۱/۰ میلیگرم بر کیلوگرم اسکاپولامین، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در ماده های گروه دریافت کننده اتوسوکسیماید بصورت معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده ساخارین افزایش داد (P<0.05). تزریق غلظت ۵ میلیگرم بر کیلوگرم پروپرانولول، میانگین تعداد خطای حافظه کاری در ماده های گروه دریافت کننده اتوسوکسیماید بصورت معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده ساخا رین افزایش داد (P<0.05) (نمودار۴-۱۸).
نمودار ۴-۱۸) مقایسه میانگین خطاهای حافظه کاری موشهای صحرایی ماده در اثر تزریق غلظتهای مختلف اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های کنترل، ساخارین و اتوسوکسیماید. P<0.05^*در مقایسه با گروه کنترل^#P<0.05 در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
میانگین تعداد خطای حافظه مرجع نرها در گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید و دریافت کننده ساخارین در شرایطی که تزریق هیچ کدام از داروهای اسکاپولامین و پروپرانولول صورت نگرفته است به صورت معنیداری نسبت به گروه کنترل بیشتر بود (P<0.05). تزریق ۵ میلیگرم بر کیلوگرم پروپرانولول، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع نرها در گروه دریافت کننده ساخارین را به صورت معنیداری نسبت به گروه کنترل کاهش داد (P<0.05). (نمودار۴-۱۹).
نمودار ۴-۱۹) مقایسه میانگین خطاهای حافظه مرجع موشهای صحرایی نر در اثر تزریق غلظتهای مختلف اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های کنترل، ساخارین و اتوسوکسیماید. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترل.
تزریق غلظت ۱/۰ میلیگرم بر کیلوگرم اسکاپولامین، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع در ماده های گروه دریافت کننده اتوسوکسیماید بصورت معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده ساخارین افزایش داد (P<0.05). تزریق غلظت ۱/۰ میلیگرم بر کیلوگرم اسکاپولامین، میانگین تعداد خطای حافظه مرجع را در ماده های گروه دریافت کننده ساخارین بصورت معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش داد (P<0.05) (نمودار۴-۲۰).
نمودار ۴-۲۰) مقایسه میانگین خطاهای حافظه مرجع موشهای صحرایی ماده در اثر تزریق غلظتهای مختلف اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های کنترل، ساخارین و اتوسوکسیماید. P<0.05^* در مقایسه با گروه کنترلP<0.05.^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
تزریق غلظت ۲/۰ میلی¬گرم بر کیلوگرم اسکاپولامین، میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه در نرهای گروه دریافت کننده ساخارین بصورت معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش داد (P<0.05).
نمودار ۴-۲۱) مقایسه میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به بازوها در موشهای صحرایی نر متعاقب تزریق غلظتهای مختلف اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های کنترل، ساخارین و اتوسوکسیماید. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترل.
تزریق غلظت ۵ میلیگرم بر کیلوگرم پروپرانولول، میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه ماده های گروه دریافت کننده اتوسوکسیماید بصورت معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده ساخارین افزایش داد (P<0.05). تزریق غلظت ۵ یا ۱۰ میلیگرم بر کیلوگرم پروپرانولول، میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به هر بازو بر حسب ثانیه گروه دریافت کننده ساخارین بصورت معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش داد (P<0.05) (نمودار۴-۲۲).
نمودار ۴-۲۲) مقایسه میانگین مدت زمان تأخیر در ورود به بازوها موشهای صحرایی ماده در اثر تزریق غلظتهای مختلف اسکاپولامین و پروپرانولول در گروه های کنترل، ساخارین و اتوسوکسیماید. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترلP<0.05 ^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین.
۴-۴) تشنج حاد در دوره بلوغ
مقایسه میانگین غلظت پنتلین تترازول مصرف شده برای بروز تشنج با درجه ۴ و یا ۵ در روز ۶۰ بعد از تولد، در موشهای نر گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و گروه کنترل از نظر آماری تفاوت معنیداری نشان نداد (P<0.05) (نمودار۴-۲۳).
نمودار۴-۲۳) مقایسه میانگین غلظت آستانه پنتلین تترازول برای شروع تشنج در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای نر، گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل
مقایسه میانگین غلظت پنتلین تترازول برای بروز تشنج با درجه ۴ و یا ۵ در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای ماده، گروه دریافت کننده اتوسوکسیماید از نظر آماری افزایش معنیداری نسبت به گروه ساخارین داد (P<0.05). مقایسه میانگین غلظت پنتلین تترازول برای بروز تشنج با درجه ۴ و یا ۵ در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای ماده، گروه دریافت کننده ساخارین از نظر آماری کاهش معنیداری نسبت به گروه کنترل داد (P<0.05) (نمودار۴-۲۴).
نمودار۴-۲۴) مقایسه میانگین غلظت آستانه پنتلین تترازول برای شروع تشنج در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای ماده، گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05^* در مقایسه با گروه کنترلP<0.05^# در مقایسه با گروه دریافت کننده ساخارین…
مقایسه میانگین غلظت پنتلین تترازول مصرف شده برای بروز تشنج با درجه ۴ و یا ۵ در سن۶۰ روزگی، بعد از دریافت پیشتیمار فنوباربیتال، در موشهای نر گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و گروه کنترل از نظر آماری تفاوت معنیداری نشان نداد (P<0.05). (نمودار۴-۲۵).
نمودار۴-۲۵) مقایسه میانگین غلظت آستانه پنتلین تترازول برای شروع تشنج در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای نر بعد از دریافت پیشتیمار فنوباربیتال، گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل.
مقایسه میانگین غلظت پنتلین تترازول مصرف شده برای بروز تشنج با درجه ۴ و یا ۵ در سن ۶۰ روزگی، بعد از دریافت پیشتیمار فنوباربیتال، در موشهای ماده گروه دریافت کننده ساخارین از نظر آماری کاهش معنیداری نسبت به گروه کنترل داد (P<0.05). (نمودار۴-۲۶).
نمودار۴-۲۶) مقایسه میانگین غلظت آستانه پنتلین تترازول برای شروع تشنج در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای ماده بعد از دریافت پیشتیمار فنوباربیتال، گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل. P<0.05* در مقایسه با گروه کنترل.
مقایسه میانگین غلظت پنتلین تترازول مصرف شده برای بروز تشنج با درجه ۴ و یا ۵ در سن ۶۰ روزگی، بعد از دریافت پیشتیمار اتوسوکسیماید، در موشهای نر گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل از نظر آماری تفاوت معنیداری نشان نداد (P<0.05). (نمودار۴-۲۷).
نمودار۴-۲۷) مقایسه میانگین غلظت آستانه پنتلین تترازول برای شروع تشنج در روز ۶۰ بعد از تولد درموشهای نر بعد از دریافت پیشتیمار اتوسوکسیماید، در گروه های دریافت کننده اتوسوکسیماید، ساخارین و کنترل.