برای مثال

عضویت در IOSA
دسترسی به سالن
به رسمیت شناختن نخبگان
با داشتن تیم حسابرسان خبره از شرکت‌های هواپیمایی عضو، اینکه آیا شرایط عضویت به وسیله‌ی متقاضی برآورده شده است یا نه، بررسی می‌شود.”^[۱۰۴]
ائتلاف وان ورد هم به همین شکل دارای شرایطی است که متقاضی باید بتواند آن‌ ها را برآورده کند. ایرلاین ها حتی بعد از عضویت هم باید بتوانند خود را در سطح بقیه‌ی ایرلاین های عضو نگه‌دارند.
۳-۹-۱-۱ فرایند پیوستن AIR INDIA به استار الیانس
فرایند پیوستن Air India به استار الیانس می‌تواند بهترین مثال برای این بحث باشد.Air India اولین ایرلاینی است که تاکنون به یک ائتلاف دعوت شده است و سپس توسط همان ائتلاف عضویتش تعلیق شده است.
در دسامبر ۲۰۰۷ استار الیانس برای گسترش حضور خود را در شبه‌قاره هند، Air India را برای پیوستن به ائتلاف دعوت کرد. هرچند، مسائل مربوط به ارتقاء تکنولوژی و نرم‌افزار و عواقب ادغام با ، ورود آن‌ ها را به ائتلاف به مدت سه سال و نیم به تعویق انداخت. در جولای ۲۰۱۱ و بعد از پایان یافتن ضرب العجل Air India برای پیوستن، استار الیانس اعلام کرد که عضویت آن‌ ها را در ائتلاف تعلیق کرده است. بخشی از بیانیه‌ی استار الیانس که جهت اعلام تعلیق همکاری ارائه شد به صورت زیر است.
” اعضای استار الیانس و Air India به طور مشترک به این نتیجه رسیدندکه ادغام Air India به استار الیانس معلق شود. این اتفاق به خاطر این بود که Air India نتوانست بر اساس توافقنامه دسامبر ۲۰۰۷ به تعهدات خود مبنی بر رسیدن به حداقل استاندارد های اتصال برسد.”
در مقابل Air India به این تصمیم اعتراض کرده و در تلاش است که بتواند همه‌ی در خواست‌های استار الیانس را برآورده کند. البته آن‌ ها تاکنون (۲۰۱۳) نزدیک به ۷بیلیون دلار! برای ارضا کردن شرایط ائتلاف هزینه کرده‌اند.^[۱۰۵]
توجه به چند نکته در مورد فرایند فوق خالی از لطف نخواهد بود
پیشنهاددهنده‌ی ایجاد ائتلاف، استار الیانس است. این بدان معناست که: اهمیت بازار و مسیرهای هوایی شبه‌قاره‌ی هند برای استار الیانس به حدی بالاست که آن‌ ها حاضر می‌شوند خودشان به هند برای پیوستن به ائتلاف پیشنهاد دهند. در سال ۲۰۱۰، استار الیانس حتی تلاش خود برای قرار دادن فرودگاه ایندیرا گاندی^[۱۰۶] به عنوان قطب پروازی را آغاز کرد.
از سال ۲۰۰۷، Air India تلاش خود را برای رسیدن به دستورالعمل‌های مختلفی که برای عضویت توسط استار الیانس تعیین شده بود، آغاز کرد. تلاش‌های آن‌ ها شامل بهبود عملکرد در انجام پروازهای سر وقت و بالا بردن اطمینان از آن و بالا بردن کیفیت خدمات تا حداقل استاندارد می‌شد.
با توجه به هزینه‌های بالای سوخت و وام، حکومت هند در آوریل ۲۰۰۹ ، ۳۲ بیلیون روپیه به آن‌ ها کمک کرد. همچنین در طی یک فرایند سه ساله آن‌ ها ۴/۱ بیلیون دلار امریکا را برای ساختن بیمارستان مجهز هزینه کردند. درآمدها در مقابل هزینه‌های انجام‌گرفته چشمگیر نبود به طوری که در آخرین سال مالی (قبل از اعلام تعلیق) هواپیمایی هند نزدیک به ۱٫۷۵ بیلیون دلار امریکا متضرر شد.
دلایل متعددی برای چرایی این موضوع بیان شده است؛ کیفیت پایین خدمات، اختلافات کارگری، عدم هماهنگ کردن سیستم های کامپیوتری با سایر اعضا، سو استفاده‌ی حکومت از حقوق سفر، فساد، دخالت دولت، ، مدیریت ضعیف، نبود رسانه‌های اجتماعی، جنبه‌ی سیاسی دادن به تصمیمات تجاری و بازاریابی بی‌اثر. مشاهده می‌شود که این دلایل صرفاً مربوط به مسائل اقتصادی و سطح تکنولوژی موجود در هند نمی‌شود.
از سویی دیگر با مطالعه‌ی فرایند پیوستن ایرلاین ها به ائتلاف‌های بزرگ بین‌المللی می‌توان این نکته را هم متوجه شد که این ایرلاین ها ابتدا در سطح پایین تری با ایرلاین های دیگر همکاری می‌کنند یا باهم ادغام می‌شوند و با بهبود وضعیت خود برای پیوستن به یکی از این ائتلاف‌ها تلاش می‌کنند. در این فرایند هم ابتدا Air India و Indian Airlines باهم ادغام‌شده و بعد به دنبال ایجاد ائتلاف می روند.
مطالعه‌ی فرایند ائتلاف Air India با استار الیانس می‌تواند یک راهنمای مناسبی برای برآورد میزان هزینه‌های پیوستن به یکی از ائتلاف‌های بزرگ باشد. اگر هدف ما پیوستن به یکی از این سه ائتلاف بزرگ باشد، آنگاه این تجربه نشان می‌دهد که برای رسیدن به این هدف، زمان و هزینه‌ی زیادی باید صرف بالا بردن کیفیت خدمات ایران ایر شود. پایین آوردن میزان تاخیر های پروازی، بالا بردن سطح سیستم های کامپیوتری، مجهز کردن سالن‌های فرودگاه‌ها، بالا بردن امنیت پروازی، ساختن هتل و بیمارستان مجهز در نزدیکی فرودگاه‌ها فقط بخشی از این هزینه‌ها هستند که رسیدن به آن‌ ها یک برنامه‌ریزی چندین ساله و میلیاردها دلار سرمایه را می‌طلبد.
علاوه بر هزینه‌های بالا که اکثراً ناشی از پایین بودن سطح خدمات پروازی در ایران است باید به مسائل سیاسی، فرهنگی و اقتصادی حاکم بر ایران هم توجه کرد. برای مثال از لحاظ سیاسی می‌توان به تحریم‌هایی که علیه ایران در سطح بین‌المللی اعمال می‌شود، اشاره کرد که قطعاً این تحریم‌ها باعث پایین آمدن سرعت حرکت ایران خواهد شد. دولت باید بپذیرد که از دخالت مستقیم در امور ائتلاف بپرهیزد یا از وجه سیاسی دادن به کارهای ائتلاف دوری کند. از نظر فرهنگی ما با مسائلی مانند پوشش اسلامی، عدم سرو مشروبات الکلی و مانند این‌ها مواجه هستیم. علاوه بر آن، پیوستن به ائتلاف مستلزم این خواهد بود که مدیران از وجود نخبگان استفاده کنند و نحوه‌ی انتخاب مدیران فعلی و زیردستان آن‌ ها که غالباً بر اساس روابط است، باید تغییر کند.( ائتلاف دیگر اجازه‌ی استخدام هر نیرویی را نخواهد داد و ایران باید اثبات کند که می‌تواند نیروهای مورد نیاز خود را تربیت کند.)
همچنین نبود ثبات اقتصادی در ایران مخصوصاً در نرخ ارز کار را سخت تر هم خواهد کرد. ولی مسئله و مانع اصلی مقابل ایران برای پیوستن به ائتلاف‌ها، عدم توانایی ما در ارائه‌ خدمات در سطح کشورهای عضو است. شرطی که تمامی ائتلاف‌ها از آن به عنوان حداقل نیاز برای پیوستن به ائتلاف یاد می‌کنند. صنعت حمل‌ونقل هوایی ایران دارای تعمیر و نگهداری ضعیف، تأخیر فراوان پرواز و سیستم کامپیوتری ضعیف در مقایسه با بالاترین سطح ایرلاین هاست.( حتی در این زمینه هندوستان هم فاصله‌ی زیادی با ایران دارد)
با توجه به موارد بالا، این دیگر در حوزه‌ی اختیارات حکومت است که آیا حاضر است برای مطرح‌شدن ایران در صحنه‌های هواپیمایی صلح‌آمیز بین‌المللی هزینه کند یا خیر.
۳-۹-۲ ائتلاف با یکی از ایرلاین های اطراف ایران
شکل دادن ائتلاف استراتژیک با یکی از ایرلاین هایی که در همسایگی ایران هستند، می‌تواند بهترین ابزار برای بهبود وضعیت فعلی حمل‌ونقل هوایی در ایران باشد. این کار نسبت به پیوستن به یکی از سه ائتلاف بزرگ، کار راحت تری است و در ضمن می‌تواند تمرین مناسبی برای همکاری با یکی از سه ائتلاف بزرگ باشد.
با بررسی کشورهای مجاور جمهوری اسلامی ایران، می‌توان چندین گزینه برای ایجاد ائتلاف پیدا کرد. تشکیل دادن ائتلاف با ایرلاین های امارات و قطر عملاً غیرممکن است. زیرا این ایرلاین ها به خاطر پشتیبانی شدن به وسیله‌ی شیوخ متمول عربی احتیاجی به تشکیل دادن ائتلاف ندارند. آن‌ ها حتی با هیچ‌کدام از سه ائتلاف بزرگ بین‌المللی همکاری ندارند زیرا در هر شرایطی قادر به حضور در بازار هستند. ائتلاف با عراق و افغانستان هم سودی برای ما نخواهد داشت و ما انگیزه‌ای برای همکاری با آن‌ ها نداریم. همچنین به خاطر وجود اختلاف‌های ایدئولوژیک و مبنایی میان حاکمان آذربایجان با جمهوری اسلامی ایران، امکان همکاری و ائتلاف با آن‌ ها هم وجود ندارد.
در نهایت با حذف کردن گزینه‌های بالا ، می‌توان گفت که ایرلاین های کشورهای ترکیه، ترکمنستان، ارمنستان، گرجستان(با مدیری ایرانی) و پاکستان می‌توانند نامزدهای ما برای ایجاد ائتلاف باشند.
۳-۹ -۳ ائتلاف با دیگر ایرلاین های داخلی
با توجه به حضور ایرلاین های متعدد در داخل کشور می‌توان یک جایگزین دیگر هم به مسئله اضافه کرد و آن این است که به ایرلاین های داخلی پیشنهاد دهیم که به جای رقابت باهم ( که عملاً رقابت در میزان گرفتن رانت است) به فکر شکل دادن ائتلاف باشند.
پس یک راه دیگر برای ایران ایر این خواهد بود که برای ایجاد ائتلاف با دیگر ایرلاین های داخلی مانند ماهان ایر یا قشم ایر تلاش کند.
۳-۹-۴ نتیجه
در نهایت، برای انتخاب جایگزین‌های مناسب برای بالا بردن سطح خدمات پروازی در ایران، از چند مدیر در صنعت هوایی ایران و چند استاد دانشگاه می‌خواهیم که با در نظر گرفتن شرایط ایران و مطالبی که تاکنون گفته شد، به هر کدام از این راهکارها یک عدد از بین ۱ تا ۵ نسبت دهد( از کاملاً نامناسب تا عالی). بعد از آن با معدل‌گیری از این اعداد می‌توان سه راهکار مناسب برای بررسی در فرایند ANP را انتخاب کرد.
۳-۱۰) معیارهای تصمیم‌گیری
انتخاب شریک، تعیین‌کننده ترین قسمت در ایجاد ائتلاف است. به همین دلیل تدبیر، شناسایی و تشخیص معیارهای تأثیرگذار در انتخاب شریک مناسب، برای شکل دادن ائتلاف لازم است. معیارهایی که معرفی می‌شوند باید منعکس‌کننده‌ی ابزار و راهبردهایی باشند که ائتلاف‌ها به وسیله‌ی آن‌ ها بتوانند در جهت بهبود جایگاه رقابتی خود تلاش کنند. همچنین این معیارها باید نشان‌دهنده‌ی نیازمندی‌های فردی و محیط عملیاتی ایرلاین ها باشند.
تاکنون هیچ‌گونه لیست یا خلاصه‌ای از معیارها که بتوان آن را کامل و دقیق دانست و نسخه‌ای کامل برای رسیدن به موفقت باشند، ارائه نشده است^[۱۰۷]. افراد زیادی در مقالات خود تلاش کرده‌اند که معیارهای کاملی را برای ساختن ائتلاف استراتژیک بیان کنند.
معیارهایی که در این رساله از آن استفاده می‌شود، برگرفته از مقاله‌ی لیو^[۱۰۸] (۲۰۱۲) خواهد بود. او در مقاله‌ی خود با بررسی معیارهای مختلفی که محققان دیگر ارائه کرده‌اند، یازده معیار را در قالب چهار دسته^[۱۰۹] برای ایجاد ائتلاف استراتژیک و یافتن شریک مناسب بیان کرده است. چهار دسته‌ای که لیو به آن‌ ها اشاره کرده است عبارت‌اند از:
تشکیلات سازمانی^[۱۱۰]
استراتژی
مالی^[۱۱۱]
خدمات^[۱۱۲]
در ادامه به بررسی این دسته از معیارها می‌پردازیم.
تشکیلات سازمانی
این دسته شامل سه معیار زیر است.
ارتباط^[۱۱۳]
این معیار شامل تجربه‌های حاصل از همکاری‌های قبلی و اعتماد بین ایرلاین و شریک ائتلاف، هست.
فرهنگ تعاونی^[۱۱۴]
چگونه یک ایرلاین می‌تواند هدف، رفتار و تعهد سرمایه‌گذاری^[۱۱۵] خود را با تغییرات حاصل از سازگاری درون سازمانی ائتلاف، تطبیق دهد؟
توانایی یادگیری
توانایی یک ایرلاین در یادگیری از ائتلاف در این معیار آورده شده است. این یادگیری‌ها می‌تواند شامل مهارت‌های فن آوری، نوآورانه و مدیریتی در صنعت حمل‌ونقل هوایی باشد.