لبه استخر مشابه درپوش یا قرنیزی است که روی دیواره‌های قائم استخر قرار می‌گیرد. لبه استخر باید از مصالح بسیار محکم و بادوام به صورت پیوسته و بدون شکاف و یا گوشه‌های تیز و سطح غیر لغزنده باشد. مصالح پوششی لبه‌های استخر ممکن است از جنس وینیل^[۵۰] و کاشی فایبرگلاس^[۵۱] و یا سنگ پلاک باشد که هر یک برحسب مشخصات خاص خود در شرایط محیطی و کاربردی مناسب قابل انتخاب می‌باشد. لبه استخر باید به نحوی باشد که مانع برگشت آب فاضلاب حاشیه استخر بداخل کاسه استخر شود[۱۸و۴۳و۷۴و۹۰].
۱۶-کانال سرریز آب استخر^[۵۲]
این کانال‌ها جهت جلوگیری از ورود آبریزهای مختلف از تحرکات شناگران و محوطه به درون کاسه استخر در طول و عرض استخر قرار دارد. به طور کلی آب‌های اطراف و آب‌های ریخته و سرریز شده از استخر، باید از لبه استخر به آب‌روها که در لبه انتهایی کناره استخر قرار دارند، وارد شده و از طریق آب‌‌‌روها تخلیه شود. شیب به سمت فاضلاب باید خوب پیش‌بینی شود تا از تجمع آب‌های اضافی در کناره‌های استخر جلوگیری شود. درپوش کانال‌ها به صورتی باشد که پای شناگران داخل آن گیر نکند و غیرلغزنده و رنگ آن با رنگ کف محوطه استخر متفاوت باشد[۷۴و۲۲و۹۲].
۱۷- عایق بندی صوتی^[۵۳]
میزان سر‌و‌‌صدا در سالن‌های شنا همواره مسئله ساز بوده و این میزان می‌تواند از لذت شناگران بکاهد و باعث مزاحمت همسایگان گردد. فضاهای بزرگ با نازک‌کاری‌های سخت، صاف و بدون منفذ، سطوح شیشه‌ای و آب واقع در ترازهای پایین همه منعکس کننده‌ها مناسبی برای صدا هستند، بنابراین پیش بینی فضاها یا سطوح جذب کننده یا کاهنده صدا در این نوع مکان‌ها الزامی است. مصالح جاذب صدا می‌تواند در دیواره‌های فوقانی و سقف سالن قرار گیرد، این مواد باید در برابر تخریب ناشی از مواد شیمیایی و رطوبت مقاوم باشد.

موارد زیر راه‌های مختلف پیشگیری از سر و صدای مزاحم در استخر می‌باشد:
آویزان کردن انواع پرده‌های جاذب صدا که مقاوم در برابر رطوبت و قابل شستشو باشد.
نصب انواع پانل‌های جاذب صدا در دیوارها در ارتفاع بیش از ۲ متر.
استفاده از کف‌پوش‌های جاذب صدا و مقاوم در برابر آب در حاشیه استخر و کف سالن‌ها.
آویزان کردن قطعات جاذب سر و صدا با برش‌های مناسب و حساب شده از سقف.
استفاده از سازه سقف مانند سازه‌های فضاکار و تجهیز آن به صفحات جاذب صدا [۱۸].
۱۸- جعبه تست آب^[۵۴]
جعبه آزمون( یا گروه جعبه‌های جداگانه) باید حداقل توانایی آزمون کلر ، PH، قلیایی کل و سختی کلسیم را داشته باشد، و هر شش ماه یکبار ظروف شیشه‌ای نو یا لوله آزمون لوسیت^[۵۵] خریداری شود، زیرا این لوله‌ها در اثر استفاده بی رنگ شده و امکان خواندن صحیح را به کنترل کننده نمی‌دهد.
برچسب تاریخ خرید را روی مواد شیمیایی جعبه آزمون وجود داشته باشد.
جعبه آزمون و مواد شیمیایی مربوط به آن را به‌طور مناسب نگهداری نمایید( در جای نسبتا تاریک با درجه ۱۵-۲۰ درجه سانتیگراد و رطوبت کم)[۱و۷۴و۷۷و۷۸و۱۰۹].
۱۹- پیشنهادهای عمومی در مورد استخر
در محوطه استخر، سرویس‌های بهداشتی و رختکن باید شیرهای آب ترجیحا با آب گرم و با فشار زیاد و با شیلنگ به اندازه کافی وجود داشته باشد، تا بتوان به راحتی برای نظافت استخر از آن استفاده کرد[۷۴و ۹۲و۱۰۹].
وسایل الکتریکی سالی یک بار کنترل شود و یادداشت‌های آن وجود داشته باشد.
در نظرگرفتن شکل مستطیل وگوشه‌های قوسی و نیم دایره‌ای برای استخرها.
کنترل رطوبت.
دفتر مرکزی استخر باید با پنجره به محوطه استخر برای مشاهده مشرف گردد.
نصب آب سردکن برای آب آشامیدنی.
تلفن در محفظه‌های دیواری در هر انتهای سالن استخر نصب شود.
تابلو اعلانات در هر قسمت استخر نصب شود.
ساعت دیواری الکتریکی یا عقربه‌ای در هر قسمت استخر نصب شود.
نصب سیستم‌های پاک‌کننده و مکنده برای ته استخر.
پیش‌بینی فضا برای عبور سیم‌ها از کنار استخر برای نصب دستگاه فرمان سنج الکتریکی و تابلو امتیازها باید انجام گیرد.
سیستم صوتی و میکروفن ارتباطی در فضاهای استخر باید نصب شود و امکان ارتباط تلفنی هر ناجی با دفتر استخر وجود داشته باشد[۳۷و۷۴و۸۴و۹۰و۱۰۹].
۲-۱۶ – ۶ - سطوح قابل قبول خطر در ورزشها
بیشتر فعالیتهای ورزشی معمولا با سطوحی از خطر درگیر هستند، حتی وقتی که پیشگیریهای معقول به اجرا در میآیند. بنابراین بر مدیران ورزشی لازم است که خطرات بالقوه در داخل محیطهای ورزشی را شناسایی کرده و اقدامات مناسب را برای کنترل آنها انجام دهند. دست یافتن به این امر از طریق فرایند مدیریت خطر امری ممکن میباشد. فرایند مدیریت خطر را میتوان همانند بخشی از سیستم مدیریتی در داخل بخش اوقات فراغت و ورزش بهکار برد. این فرایند قادر است عوامل خطری که ممکن است منجر به صدمه و آسیب شوند را شناسایی کرده و سطوح خطر در داخل فعالیتها را تخمین و ارزیابی کند]۵۵ [.
اخیراً توجه زیادی به مبحث کاهش صدمات قابل پیشبینی در ورزش شدهاست. این امر تا اندازهای به خاطر افزایش دادخواهیها از غفلت معلمان، مربیان، سازمانهای تفریحی و دیگر رهبران برنامههای ورزشی و تفریحی است.
در حالیکه بیشتر خطرات یا فعالیتهای حرفهای وابسته هستند اما سطوح قابل قبول خطر در ورزش تعریف نشدهاست. در حقیقت سطوح قابل قبول خطر در ورزش آماتوری بیشتر به وسیله ادراک خطر شرکتکنندگان نسبت به معیارهای کمیتی و ارزیابی خطر تعیین میشوند. فری^۱ ( ۱۹۹۱) معتقد است که هر اندازه افراد با فعالیتهای ورزشی آشنایی بیشتری داشته باشند میتوانند نتایج منفی و صدمات را کاهش دهند[۵۶].
دستگاه های دولتی مسئولیتی مهم برای شناسایی و اداره کردن خطرات در ورزش و سپس دادن اطلاعات به شرکتکنندگان دارند. سطوح رایج خطر در بسیاری از ورزشها خیلی آشکار و واضح هستند و دادخواهیهایی که در نتیجه صدمات کشنده و شدید اتفاق میافتند میتوانند مثالی برای این موضوع باشند. با این حال تعریف سطوح قابل قبول خطر که شرکتکنندگان با آنها مواجه هستند، موضوعی پیچیده است. اما با این حال میتوان نتایج آنها را به خاطر تأثیر مالی صدمات ورزشی بر خدمات سلامتی و تندرستی در بسیاری از کشورها با مطالعات جامع نشان داد. مطالعات جامع اطلاعاتی را فراهم میکنند که به وسیله آنها تصمیمات پایهای و مدلل در مورد سطوح خطر و اثر اقدامات درمانی و پیشگیرانه گرفته میشود. مطالعات جامع آیندهنگر نسبت به مطالعات بازنگرانه( گذشتهنگر) اطلاعات مؤثق و مطمئنتری فراهم میکنند. مشکل اصلی مطالعات فراگیر در ورزش دشواری توافق یک تعریف عمومی از یک صدمه ورزشی است زیرا آنچه که مربوط به یک صدمه ورزشی در یک ورزش است ممکن است به یک ورزش دیگر مربوط نباشد]۵۵[.
۲-۱۷- پیشینه تحقیق
۲-۱۷-۱- تحقیقات انجام شده در داخل کشور
۲-۱۷-۱-۱- استخرها
راوش و همکاران(۱۳۸۸) در تحقیقی تحت عنوان « بررسی توصیفی مقایسهای وضعیت بهداشتی و ایمنی استخرهای سرپوشیده استان آذربایجان غربی بر اساس نرمهای استاندارد » به این نتایج دست یافتند که اکثر استخرهای سرپوشیدهی استان از نظر متغیرهای بهداشتی، نظیر بهداشت آب استخر، کاسهی استخر، رختکنها و دوشها و سرویسهای بهداشتی در حد متوسط و یا کمی بالاتر از متوسط قرار دارند اما بهداشت محوطهی داخلی استخر وضعیت بهتری نسبت به سایر متغیرهای بهداشتی دارد. در میان متغیرهای ایمنی هم تنها متغیر ایمنی کارکنان استخر از استاندارد برخوردار بود و بقیه متغیرها در حد کمی بالاتر از متوسط قرار داشتند]۵۰[ .
عباسی(۱۳۸۷) در تحقیقی تحت عنوان مقایسه وضعیت استخرهای سرپوشیدهی استان اصفهان با استانداردهای موجود به نتایج زیر دست یافت که هیچکدام از مدیران استخرها و ۹۵% مسئولین فنی استخرها در دوره های آموزشی مدیریت و نگهداری استخر شرکت نکردهاند. وضعیت بهداشتی آب استخرها در حد استاندارد قرار نداشت، وضعیت بهداشتی سرویسهای بهداشتی و رختکن و وضعیت ایمنی رختکن و محوطه داخلی استخرها هم پایینتر از حد استاندارد قرار داشت. در مجموع، وضعیت بهداشتی، ایمنی و نیروی انسانی استخرهای سرپوشیده استان گیلان نسبت به استانداردهای موجود دارای وضعیت مناسبی نمیباشند]۵۲ [.
آب باریک بین و همکاران(۱۳۸۴) پژوهشی را تحت عنوان ” بررسی وضعیت میکروبی و شاخص‌های فیزیکو شیمیایی استخرهای شنای عمومی شهر بیرجند” انجام دادند که تحقیق در ۵ استخر شنای عمومی شهر بیرجند انجام شد و نتایج زیر بدست آمد: در مورد شاخص های فیزیکو شیمیایی، PH به طور میانگین در ۵/۵۶ % از نمونه‌ها وضعیت مطلوبی داشت. کلر آزاد باقیمانده به طور میانگین در ۷۵ % از نمونه‌ها وضعیت نا‌‌‌‌‌‌‌ مطلوبی داشت. قلیاییت ، به طور میانگین در۶۰ % از نمونه‌ها و در مورد کدورت به طور میانگین در ۶/۴۶ % از استخرهای مورد مطالعه در حد استاندارد قرار داشت. با توجه به نتایج حاصل از تحقیق، اجرای دقیق ضوابط و قوانین و نظارت دقیق‌تر بر نظافت شخصی قبل از ورود به استخر، به کارگیری بازرس بهداشتی به صورت خصوصی جهت نظارت دقیق‌تر ، کلرزنی گازی بجای استفاده از هیپوکلریت سدیم جهت گندزدایی و ارزیابی دقیق از بیماری‌های قارچی پیشنهاد می‌گردد[۶].
نان بخش و همکاران(۱۳۸۴) در پژوهشی تحت عنوان ” بررسی آلودگی قارچی و بعضی عوامل فیزیکی و شیمیایی استخرهای سرپوشیده شهر ارومیه “، ۴ استخر سرپوشیده فعال شهر ارومیه را در سال ۱۳۸۳ از نظر آلودگی قارچی مورد بررسی قرار دادند، علاوه بر موارد فوق بعضی پارامترهای فیزیکو شیمیایی نظیر: میزان کلر باقیمانده، کدورت، درجه حرارت، ph و تعداد استفاده کنندگان از استخر در یک روز مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌های تحقیق نشان داد که آلودگی قارچی ۵/۱۲ % در آب استخرها مشاهده شده است و همچنین میانگین درجه حرارت در استخرها برابر با ۹/۲۹ درجه سانتیگراد، میانگین کلر آزاد باقیمانده ۶/۰ میلیگرم در لیتر، ph برابر با ۱/۸ و کدورت آب ۸/۰ NTU بوده است. نتایج نشان داد که استخرهای مورد مطالعه آلوده به انگل هستند و برای کاهش آلودگی قارچی استفاده از دوش و شستن بدن با صابون قبل از ورود به استخر و همچنین شستشوی پا می‌تواند مفید باشد و روش‌های ضد عفونی فعلی استخرها به خوبی بر اساس استانداردهای توصیه شده انجام نمی‌گیرد. در نهایت توصیه می‌شود که مسئولین استخرها بایستی به رعایت نکات بهداشتی فردی و محیطی استخرها توجه نمایند. علاوه بر موارد فوق توجه به معیارها و استانداردها از نظر میزان کلر آزاد باقیمانده و هم چنین رعایت نکات بهداشت فردی و محیطی در کاهش آلودگی‌ها موثر خواهد بود[۴۰].
اقبالی (۱۳۸۳) در پژوهشی تحت عنوان” توصیف وضعیت ایمنی و بهداشتی استخرهای سرپوشیده شهر تهران ” ۳۰ استخر سرپوشیده شهر تهران را مورد بررسی قرار داد. براساس نتایج تخقیق، میزان PH، درجه حرارت آب و میزان کلر آب استخرها در حد استاندارد نیست و فاصله زمانی اندازه‌گیری کلر، دما، PH و آزمایش باکتریالوژی آب پایین‌تر از حد استاندارد است و محقق جاروب استخر، شفافیت آب و وجود حوضچه کلر را مطابق استاندارد گزارش کرده است. نتایج مربوط به تهویه‌ی محوطه استخر، روشنایی محوطه استخر، آب رو برای سرریز آب، ایمنی سیستم برق، جعبه کمک‌های اولیه و وجود نردبان در کاسه استخر، نشان می‌دهد که تقریبا با استاندارد مطابقت دارد، محقق به این نتیجه رسید که به‌طور کلی شرایط بهداشتی در استخرهای سرپوشیده شهر تهران با استانداردها مطابقت ندارد و برای بهبود شرایط بهداشتی و تربیت تکنسین ماهر نگهداری آب باید اقدام نمود، و در بخش ایمنی استخرها تا حدودی با استانداردها مطابقت دارد[۳].
جابری (۱۳۸۲) در پژوهشی تحت عنوان ” بررسی آسیب‌های ورزشی شنا ناشی از آلودگی استخرهای شنای شهر مشهد” که در ۲۶ استخر شنای شهر مشهد در سال ۱۳۸۱ انجام شد، به این نتایج دست یافت: در اثر آلودگی آب استخرها بیماری پوستی به شناگران که از جمله این بیماری‌ها می‌توان به سوزش، خارش و خشکی پوست اشاره نمود که علت آن را متخصصان پوست، کلر و نقص در سیستم کلرزنی و آلودگی آب عنوان کرده‌اند. در بیشتر مواقع کلر به صورت دستی پاشیده می‌شود و در یک مقطع میزان آن به ۶ تا ۸ میلی گرم در لیتر رسیده است و همچنین این یافته‌ها نشان می‌دهد که استخرهای دولتی از استخرهای خصوصی آلودگی میکروبی بیشتری دارند و این خود نشان‌گر رسیدگی بیشتر و رعایت بهتر موارد بهداشتی در استخرهای خصوصی و استفاده نسبی کمتر از آنها می‌باشد[۸] .
مهدی نژاد (۱۳۸۲) طی پژوهشی تحت عنوان ” تعیین شاخص‌های بهداشتی کیفی آب استخرهای شنای شهر گرگان ” که در تابستان ۱۳۸۲ در ۶ استخر شهر گرگان صورت گرفت، به این نتایج دست یافت که ۶/۶۶ % موارد ph بزرگتر از ۸ بوده، میزان کلر باقیمانده در ۱/۶۱ % موارد از حد استاندارد پایین‌تر بوده است. محقق به این نتیجه رسید که عدم سیستم کلرزنی مناسب، ناقص بودن سیستم‌های تصفیه آب و عدم آگاهی متصدیان استخرها از شرایط مطلوب استخر، باعث گردیده که ph و کلر باقیمانده آب در اکثر موارد در حد مطلوب نباشد و وجود آلودگی‌های باکتریایی حتی در میزان پایین‌تر از حد استاندارد و وجود آلودگی میکروبی دلیل بر عدم کارآیی کلرزنی و سیستم‌های تصفیه می‌باشد[۳۹] .
شادزی و همکاران(۱۳۸۰) طی پژوهشی تحت عنوان ” بررسی آلودگی‌های قارچی آب استخرهای عمومی شهر اصفهان” به این نتیجه رسیدند که در غلظت پایین کلر، برخی از قارچ ها قابلیت رشد دارند و مسئولین استخرها باید توجه خاصی به مسائل بهداشتی استخرهای شنا داشته باشند[۲۲].
سلیمانی(۱۳۷۶) در رساله کارشناسی ارشد خود تحت عنوان توصیف وضعیت ایمنی، بهداشتی و عمومی استخرهای شنای شهر تهران از دیدگاه منجیان‌غریق، به این نتیجه رسید که وضعیت‌های ایمنی مهم در استخرهای مورد مطالعه، رعایت شده، از جمله گزارش شده در ۵/۹۲ % از استخرها نور کافی و در ۹۰ % استخرها طناب جداسازی قسمت کم عمق از عمیق وجود داشته، در ۴۵ % از استخرها تابلوی ایمنی نصب شده، در ۵/۹۲ % از استخرها نردبان‌های کناری سالم بودند ولی همین استخرها از نظر داشتن وسایل و تجهیزات نجات و کمک‌های اولیه در سطح متوسطی گزارش شده‌اند از جمله در ۵/۵۷ % از استخرها دستگاه اکسیژن، در ۵/۴۷ % از استخرها تخت مصدوم، در ۵/۲۲ % از استخرها تخت‌روان(برانکارد)، در ۵۵ % از استخرها گوی شناور‌نجات، در ۵۵ % از استخرها چوب بلند برای نجات، و در ۲۵ % از استخرها بلندگو وجود داشته است. استخرهای مورد مطالعه از نظر وضعیت نیروی انسانی از جمله مدیر، منجی، سرمنجی و نیروی خدماتی در سطح خوبی گزارش شده و بیشترین گروه سنی استفاده‌ کنندگان مربوط به افراد زیر ۲۰ سال می‌باشد. میزان آلودگی میکروبی در ۵۰ % استخرها ماهی یکبار و در ۲۰ % اصلا انجام نمی‌شود، در ۵/۱۷ % هر ۱۵ روز یکبار و در ۵/۱۲ % هفته‌ای یکبار انجام می‌گیرد. در مورد وضعیت بهداشتی: در ۵/۸۲ % از استخرهای مورد مطالعه نظافت عمومی رعایت شده و در۹۰ % استخرها کف استخر بطور منظم جاروب شده، در ۵/۶۷ % از استخرها نظافت آب رعایت شده، در ۷۰ % استخرها عمل بک‌واش بطور منظم صورت گرفته و در۸۰ % از استخرهای مورد مطالعه، تشخیص میزان آلودگی میکروبی صورت می‌گیرد. ۵/۶۲ % استخرها هیچگاه درجه حرارت را کنترل نمی‌کنند و فقط ۵/۲۷ % از استخرها درجه حرارت آب را کنترل می‌کنند[۲۱].
۲-۱۷-۱-۲- اماکن ورزشی
فارسی و همکاران (۱۳۸۶) در پژوهشی تحت عنوان ” بررسی وضعیت ایمنی اماکن ورزشی دانشگاه‌های دولتی شهر تهران و ارائه راهکارهای مناسب ” وضعیت ایمنی اماکن هفت رشته ورزشی فوتبال، فوتسال، شنا، هندبال، والیبال، بسکتبال و دو‌میدانی را در ده دانشگاه تهران مورد ارزیابی قرار دادند و به این نتایج دست یافتند: به طور میانگین وضعیت ایمنی استخرهای شنا از لحاظ تجهیزات، لوازم، حریم‌ها و خطوط ۸۵%، سکوها، پوشش‌ها و جایگاه تماشاچیان ۷۶% ، بهداشت ۶۹% ، ساخت و ساز و تاسیسات ۶۵ % ، در وضعیت مناسبی قرار داشتند و در مجموع استخرهای شنای مورد مطالعه با میانگین ۷/۶۱ % ایمنی در بین هفت رشته ورزشی در پایین‌ترین سطح قرار گرفت. در مجموع نتیجه پژوهش نشان داد که اماکن ورزشی دانشگاه‌های تهران در برخی موارد مانند تاسیسات و بهداشت نسبت به استانداردهای جهانی دارای وضعیت مناسبی نمی‌باشند[۳۱].
دوستی و همکاران (۱۳۸۶) در تحقیقی تحت عنوان « بررسی وضعیت مدیریت ریسک در مجموعه های ورزشی شهر تهران » به بررسی وضعیت مدیریت ریسک در مجموعه های ورزشی پرداختند. نتایج این تحقیق نشان داد که ۷۵ درصد از مدیران مجموعه های ورزشی مورد بررسی اطلاعی از روش های مدیریت ریسک نداشتند و کمتر از نکات ایمنی آگاهی داشتند و همچنین تن ها ۱۳ درصد از مدیران این مجموعه ها روش های مدیریت ریسک را بهکار میگرفتند]۱۱ .[
فارسی(۱۳۸۶) در پژوهشی تحت عنوان ” بررسی وضعیت ایمنی فضاهای ورزشی مدارس کشور و ارائه راهکارهای مناسب” به این نتیجه رسید که ایمنی فضاهای ورزشی مدارس کشور نامطلوب است و با اندک تمهیدات می‌توان موارد خطرساز را در مولفه‌های ایمنی فضاهای ورزشی مدارس کشور برطرف کرد، از جمله: وجود ناظران بهداشتی آموزش دیده، رعایت فاصله حریم زمین‌ها با دیوار، تناسب لوازم و زمین با سن دانش‌آموز و وجود اطاق ورزشی و مربی ورزش تخصصی برای هر مدرسه[۳۰].
یافته های تحقیق نشان داد که بهطور میانگین وضعیت ایمنی تجهیزات، لوازم، حریمها و خطوط( ۲/۷۹ درصد ایمنی ) دارای شرایط بهتری نسبت به سایر مولفه ها بودند و مولفه های سکوها و پوششها و جایگاه تماشاگران( ۳/۷۰ در صد ایمنی)، بهداشت(۱/۶۷ در صد ایمنی) و ساخت و سازها و تأسیسات (۸/۶۶ در صد ایمنی) در رده‌های بعدی قرار داشتند. در این تحقیق همچنین هفت رشته ورزشی شامل فوتبال، هندبال، والیبال، بسکتبال، فوتسال، دوومیدانی و شنا بهعنوان رشته‌های ورزشی مورد ارزیابی انتخاب شدند. از بین رشته های ورزشی رشته والیبال(۷۸ درصد) و بسکتبال (۵/۷۳ درصد) دارای بهترین شرایط ایمنی بودند. رشته فوتبال(۶/۶۴ درصد) و دوومیدانی(۱/۵۸ درصد) دارای وضعیت ضعیفتری نسبت به سایر رشته ها بودند. در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که اماکن ورزشی دانشگاههای تهران نسبت به استانداردهای موجود دارای وضعیت مناسبی نمی باشند.
موارد و آسیبهای جدی دیگری نیز بهصورت غیر رسمی در جراید و محافل کشور گزارش گردیده است. یکی از این موارد مربوط به دانش‌آموزی میشود که در تابستان ۱۳۸۶ در استخر روباز دانشگاه تهران یک دختر بچه ۱۳ ساله بهعلت بیتوجهی ناجیان جان سپرد. آسیبهای حاصل از عدم وجود ایمنی بسیار فراتر از آن چیزی است که گزارش میشود یا اینکه در کشور ما اصلاً گزارش نمیشود]۶۰[.
علیزاده و همکاران (۱۳۸۵) در پژوهشی تحت عنوان ” بررسی شیوه‌های افزایش بهره‌وری اماکن، تاسیسات و اماکن ورزشی ” به این نتایج رسیدند که در بخش کالبدی، از نظر صاحب نظران سهولت دسترسی به فضای ورزشی(۳/۷۱ درصد)، ملاحظات ایمنی در ساخت فضای ورزشی(۲/۶۴ درصد) و انطباق‌پذیری(۴/۷۱ درصد) به میزان چشمگیری بر افزایش بهره‌وری موثر است. در بخش مالی از نظر صاحب‌نظران میزان اعتبارات مربوط به نگهداری فضای ورزشی(۵۷ درصد)، اعتبارات مربوط به تعمیرات فضای ورزشی(۵۷ درصد) از مهمترین عوامل اثرگذار بر افزایش بهره‌وری است. در بخش کاربران از نظر صاحب نظران، بالا بودن میزان رضایتمندی کاربران از فضای ورزشی(۶۰درصد)، نوع استفاده از فضای ورزشی برحسب گروه‌های ورزشی، قهرمانی و تفریحی(۹/۵۰ درصد) و ایجاد سیستم تکریم ارباب رجوع (۹/۵۰ درصد) برافزایش میزان بهره‌وری موثر می‌باشد. در بخش نیروی انسانی از نظر صاحب نظران تعداد افراد شاغل متخصص در فضای ورزشی(۲ /۶۴ درصد)، افزایش ساعات آموزش نیروی انسانی در فضاهای ورزشی(۸/۵۱ درصد) بر افزایش میزان بهره‌وری موثر است. در بخش مدیریت و برنامه ریزی از دیدگاه صاحب نظران ساختار مالی مناسب برای نظارت و ارزشیابی(۶۷ درصد)، فراهم آوردن محیط حقوقی مناسب(۱/۶۴ درصد) از جمله عوامل موثر برافزایش بهره‌وری محسوب می‌شوند[۲۹].
جابری(۱۳۸۳) در پژوهشی که تحت عنوان ” بررسی وضعیت بهداشتی و ایمنی سالنهای ورزشی شهر مشهد ” انجام داد به نتایج ذیل دست یافت: پرسنل سالن‌ها از لحاظ داشتن کارت تندرستی و گذراندن دوره‌های آموزش بهداشت و رعایت اصول بهداشت فردی فقط ۵/۴ % واجد شرایط بودند. شرایط ساختمانی از لحاظ وضعیت دیوارها، در و پنجره، سقف، ۷/۶۵ %، مسائل ایمنی از جمله وسائل اطفای حریق، جعبه کمک‌های اولیه، وضعیت سیم‌کشی ساختمان، ۵/۶۸ %، سرویس‌های بهداشتی( دستشویی، توالت و حمام) از لحاظ فیزیکی و امکانات بهداشتی، ۹/۶۱ % ، با شرایط آیین‌نامه وزارت بهداشت مطابقت دارد و به میزان ۴/۷۱ % نظافت عمومی این اماکن رعایت شده است. بر اساس نتایج تحقیق، وضعیت بهداشتی و ایمنی سالن‌های ورزشی مشهد در سطح پایین قرار دارد[۹].