بر حسب زمان ، سرمایه گذاری را می توان به کوتاه مدت یا حداکثر تا یکسال و بلند مدت یا بیش از یک سال تقسیم کرد.
۳) برحسب خطر یا ریسک سرمایه گذاری :
از آنجا که منافع حاصل از سرمایه گذاری در آینده بدست می آید و نسبت به تحقق این منافع یقین وجود ندارد پس انواع سرمایه گذاری ها با درجاتی از احتمال عدم تحقق منافع مورد نظر سرمایه گذار یا ریسک مواجه اند. بر اساس اینکه میزان یا احتمال تحقق نیافتن منافع آتی ( یا ریسک ) چقدر باشد ، سه نوع سرمایه گذاری را می توان از یکدیگر متمایز ساخت :
سرمایه گذاری با ریسک متناسب ،
سرمایه گذاری با ریسک نسبی بیشتر ( سفته بازی ) ،
سرمایه گذاری پر خطر یا ریسکی ( قمار ) .
سرمایه گذاری متناسب یا به طور خلاصه سرمایه گذاری ، نوعی سرمایه گذاری است که ریسک آن متناسب با بازده ای است که از آن انتظار می رود. سرمایه گذاری با ریسک نسبتاً بیشتر یا سفته بازی، نوعی سرمایه گذاری است که در آن سرمایه گذار برای کسب بازده ، ریسک بیشتری تقبل می کند و بالاخره سرمایه گذاری بسیار ریسکی یا قمار ، نوعی سرمایه گذاری است که در آن فرد برای بدست آوردن بازده ای ولو بسیار کم ، ریسک بسیار زیادی متحمل می شود .(کارگزار،۱۳۸۵)
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

قابل رقابت نبودن بیمه های عمر سنتی با سایر فعالیتهای سرمایه گذاری : شکل اقتصادی دیگر در رابطه با بیمه ی عمر این است که سود پرداختی شرکتهای بیمه در قالب سرمایه های عمر حتی در مقایسه با سود بانکی در قراردادهای بیمه عمر سنتی کمتر است. زیرا زمینه هایی که شرکتهای بیمه به اجبار دولت برای سرمایه گذاری انتخاب میکنند بازده مناسبی ندارند. در حالی که نظام بانکی در مقایسه با بیمه پیشرفتهای قابل ملاحظه ای کرده و در بین مردم شناخته شده و قابل اعتماد است و بالاتر بودن نرخ سود بانکها نسبت به سود محاسبه شده در سرمایه های بیمه باعث می شود که پس انداز یا سرمایه گذاری در بانکها برای مردم جذاب تر و قابل توجه تر باشد. (مهدوی ،۱۳۹۱)

۱-۸-۳ ) ترویج و شناساندن بیمه عمر در کنار حمایت های دولت

صنعت بیمه با فرض ریسک گریز بودن افراد توسعه پیدا کرد پس چرا بیشتر مردم خود را در برابر حوادث بیمه نمی کنند ؟ شاید جواب این باشد که این افراد احتمال وقوع حوادث را برای خود کم می کنند و معتقدند که هرگز دچار حادثه نمی شوند ( چاو ،۲۰۰۰ ) .
مهم ترین پوششی که بیمه می دهد آرامش ذهنی ^۱ است مشکلی که بیمه گران با آن مواجه اند این است که مشتریانشان به آنها زیاد توجه نمی کنند . برخی ممکن است فکر کنند که خرید بیمه ، اگر با حادثه وخسارت همراه نباشد ، نوعی هدر دادن پول است در حالی که طی این مدت از اطمینان بیمه استفاده می‎کردند.
چالیز^۲ به این نتیجه رسید که بیمه گران با آن مواجه اند این است که مشتریانشان دوباره ارتباط برقرار کنند برای ایجاد یک ارتباط قوی با مشتریان بیمه گران کیفیت محصولاتشان را باید افزایش دهند و برای این منظور باید از نیازها و خواسته های بیمه گذاران آگاهی داشته باشند ( چالیز^[۳] ، ۱۹۹۹ ) .
علی ضیایی مدیر عامل بیمه سامان با بیان این مطلب که از زمان ورود محصولات بیمه‌های عمر که جنبه سرمایه گذاری دارند به ایران، حدود یک دهه می‌گذرد و در این مدت نیز با حمایت‌های بیمه مرکزی جمهوری اسلامی ایران انصافا رشد خوبی را دراین رشته شاهد بوده‌ایم، اما با توجه به ظرفیت‌های موجود می‌توان بااتخاذ تدابیری ضرب آهنگ رشد را تصریح کرد.
محصولات عمر به علت بلند مدت بودن‌ آن و تلفیق پوشش‌های بیمه‌ای و ابزار سرمایه گذاری، محاسبات ریاضی پیچیده‌ای دارند. این محاسبات در حجم انبوه بیمه نامه‌های صادره در یک شرکت بیمه و تعداد تراکنش‌های مربوط به هر بیمه نامه در قالب صدور الحاقیه‌های متعدد، باعث شده است که مدیریت عملیات بیمه‌های اندوخته ساز، بدون در اختیار داشتن زیرساخت‌ها و ابزارهای قوی فن‌آوری اطلاعات امکان پذیر نباشد.
مدیرعامل بیمه سامان بیان کرد: متاسفانه در کشور ما در حوزه نرم افزارهای مربوط به بیمه‌های عمر و خدمات مربوط به آن سرمایه گذاری کمی شده است که این امر خدمات رسانی در رشته بیمه‌های اندوخته را برای شرکت‌های بیمه دشوار کرده وتوانایی این شرکت‌ها را در توسعه فروش این محصول محدود کرده است.
مدیر عامل بیمه سامان با اشاره به برگزاری همایش بین المللی بازاریابی تخصصی در صنعت بیمه، عنوان کرد: برگزاری هر چه بیشتر کنفرانس‌های مرتبط با بازاریابی در صنعت بیمه به پیشبرد اهداف توسعه‌ای این صنعت کمک زیادی خواهد کرد.
وی در مورد روش‌های نهادینه کردن بیمه در سبد خانوار یادآور شد: فرهنگسازی استفاده از محصولات بیمه‌ای از طریق رسانه‌های جمعی و مطبوعات به تغییر درنگرش خانوارها منجر خواهد شد و بر اثر این تغییر در نگرش، محصولات بیمه‌ای دیگر نه تنها به عنوان محصولات لوکس مطرح نمی‌شود بلکه به عنوان یک محصول ضروری جایگاه خودرا در سبد خانوار بدست می‌آورند.

۱-۹ ) قلمرو تحقیق

۱-۹-۱ ) قلمرو مکانی

این تحقیق در صنعت بیمه ی شهرستان رشت انجام می شود.

۱-۹-۲) قلمرو زمانی

قلمرو زمانی بهمن ماه ۱۳۹۱ الی شهریور ۱۳۹۲

۱-۹-۳) قلمرو موضوعی

قلمرو موضوعی تحقیق حاضر علم مدیریت حوزه مدیریت بازرگانی و تاثیر عوامل اقتصادی و اجتماعی بر تقاضای بیمه عمر مربوط به حوزه ی تئوری سازمان می باشد.
فصل دوم
ادبیات و پیشینه پژوهش
۲) مقدمه
امروزه صنعت بیمه از عوامل مهم توسعه کشورها به حساب می آید و توسعه بیمه نیز شاخصی برای توسعه کشورها تلقی می شود. بیمه در کنار سایر بخش های اقتصادی، نقش برجسته ای دارد و با پوشش خسارت های احتمالی ناشی از فعالیت های مختلف اقتصادی، انگیزه سرمایه گذاری را افزایش می دهد و افزایش سرمایه گذاری نیز نقش زیادی در رشد و توسعه کشور دارد (مطلبی،۱۳۸۲).
هم چینین مطالعه روند رشد بیمه به طور اعم و بیمه عمر به طور اخص طی دهه گذشته بیانگر نقش روز افزون بیمه عمر در اقتصاد خانوار در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه است. چنان که کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل در جلسه اولیه خود در سال ۱۹۶۴ اعلام نمود که بازار مناسب ملی بیمه یکی از لوازم ضروری رشد اقتصادی است. بیمه عمر در جهان کنونی یکی از ابزارهای مهم اقتصادی بوده و استفاده های متعددی از آن به عمل می آید(مهدوی و همکاران،۱۳۸۹). هم چنین صندوق های بیمه عمر یک منبع سرمایه گذاری عظیم بوده بطوریکه شرکت های بیمه عمر به عنوان قطب های سرمایه گذاری در جهان محسوب می شوند (مهرآرا، رجبیان،۱۳۸۵).
در سال ۲۰۰۸، حق بیمه ی سرانه جهان ۶۳۴ دلار بوده است که ۳۷۰ دلار آن مربوط به بیمه ی عمر و ۲۶۴ دلار باقی مانده مربوط به بیمه غیر عمر می شود. به عبارت دیگر، حدود ۵۹% فعالیت بیمه ای در بخش بیمه‎ی عمر و ۴۱% بیمه غیرعمر بوده است. در حالی که تقاضای بیمه ی کشور ما در آن سال حدود ۵۹ دلار بوده که فقط ۴ دلار آن مربوط به بیمه ی عمر است؛ یعنی کمتر از ۷ درصد از فعالیت بیمه ای کشور در بخش بیمه عمر است (Sigma,2009).
این فصل شامل دو بخش ادبیات نظری و پیشینه تحقیق می باشد.
بخش اول
ادبیات نظری

۲-۱-۱) تعریف بیمه

با پیشرفت تمدن و توسعه جوامع بشری و بکارگیری علوم و فن آوری جدید، ثروت و دارایی انسان افزونتر شده است. به رغم تسهیلاتی که با ورود فرآورده های صنعتی برای رفاه بشر فراهم گردیده ریسک های جدیدی نیز وارد اجتماع شده که دائماً جان و مال انسان ها را به مخاطره می اندازد. گاهی جبران آثار زیانبار این خطرات از حد تحمل و توان فرد خارج است. از این رو یکی از مهم ترین اندیشه های هر شخص در زندگی فردی و اجتماعی ایجاد شرایط مطلوب برای تأمین آتیه و پیشگیری عواقب ناشی از حوادث ناخواسته به منظور نیل به آرامش خاطر می باشد.
امروزه بیمه واقعیتی است که در پرتو آن مسیر رسیدن به این هدف هموار می گردد. بیمه تکیه گاه مناسبی است که در زمان هایی خاص به کمک افراد آمده و وضعیت اقتصادی آنها را سر و سامان داده و امنیت خاطر و رفاه مالی آنان را فراهم می سازد. اصولا بیمه یک قرارداد و توافق بین شرکت یا سازمان بیمه ای با افراد و اقضار جامعه است. هر گونه توافقی که شده باشد لازم الاجراست. نظر به اینکه افراد به نوعی تحت پوشش یکی از انواع بیمه ها می باشند در شرایط عمومی هر یک از بیمه ها در ابتدا تعاریف مختصری راجع به بعضی از واژه های مربوطه ارائه شده است.
صنعت بیمه یک مؤسسه مالی غیربانکی است لذا علی رغم فقدان ادبیات نظری آشکار در زمینه توسعه بیمه و رشد اقتصادی، ما با بیان مطالعات نظری و بررسی مطالعات تجربی انجام شده و هم چنین تمرکز بر کانال‎های اثرگذاری صنعت بیمه روی رشد اقتصادی سعی در پوشش این شکاف داریم. در این خصوص اسکیپر (۱۹۹۸) بیان کرد که از دیدگاه عملکردی شرکت های بیمه می توانند روی رشد اقتصادی تأثیر داشته باشند که این عملکرد در هفت زمینه می باشد:
الف) بیمه باعث افزایش ثبات مالی می شود: بیمه با خسارت دادن به آن هایی که ضرر و زیان دیده اند به استحکام و ثبات مالی افراد، خانوارها و سازمان ها کمک می کند. بدون بیمه افراد و خانوارها از لحاظ مالی فقیر شده و مجبور می شوند برای کمک دست نیاز به سمت اقوام، دوستان یا دولت دراز کنند. شرکت هایی که با خسارت های بزرگی مواجه می شوند که آن را بیمه نکرده باشند ممکن است به ورشکستگی و تعطیلی مواجه شوند. در چنین مواردی، نه تنها این شرکت ها ارزش خود را از دست می دهند بلکه کمکی که آن ها می توانستند به اقتصاد بکنند نیز از بین می رود که از جمله ضررهای ناشی از ورشکستگی، می‎توان از بیکاری کارگران و کارفرمایان، همچنین از دست رفتن فرصت خریداری مشتریان از آن شرکت و حذف درآمد مالیاتی دولت نام برد. بنابراین ثبات فراهم شده بوسیله شرکت های بیمه (صنعت بیمه)، افراد و شرکت ها را در خلق ثروت با این تضمین که سرمایه آن ها در مقابل خطرات بیمه پذیر، بیمه شده است، حمایت می کند.
با توضیحات بیان شده در ارتباط با این کارکرد و هم چنین مدل نظری ارائه شده می توان گفت این کارکرد بیشتر از طریق بهره وری کل عوامل تولید و نسبت سرمایه گذاری به پس انداز بر نرخ رشد اقتصادی موثر باشد.
ب) بیمه جانشین و تکمیل کننده ای برای برنامه های تأمین اجتماعی دولت است: بیمه، بویژه بیمه عمر می‎تواند جایگزینی برای برنامه های تامین اجتماعی دولت باشد. هم چنین بیمه های عمر انفرادی، برنامه‎های تأمین اجتماعی را تکمیل می کنند. بنابراین با بیمه های عمر انفرادی فشار بر سیستم های تأمین اجتماعی کاهش می یابد و هم چنین این بیمه ها به افراد اجازه می دهند تا برنامه های امنیتی خود را با ترجیحات خود تنظیم کنند. مطالعات نشان می دهند که هزینه های انفرادی بالاتر در بیمه های عمر با کاهش هزینه‎های دولت در زمینه برنامه های بیمه اجتماعی در ارتباط هستند. نکته دیگر اینکه با توجه به چالش های مالی رو به رشدی که سیستم های بیمه اجتماعی کشورها با آن مواجه اند، این نقش جانشینی و تکمیل کنندگی صنعت بیمه بسیار با ارزش خواهد بود. با توجه به مطالب ارائه شده می توان گفت این کارکرد، بیشتر از طریق نرخ پس انداز و بهره وری عوامل تولید بر نرخ رشد اقتصادی موثر باشد.
ج) بیمه، تجارت و معاملات را تسهیل می کند: تولیدات و خدمات زیادی تنها هنگامی که بیمه مناسب موجود باشد، تولید و فروخته خواهند شد. به عبارت دیگر پوشش بیمه ای شرطی برای وارد شدن در چنین فعالیت هایی است. سرمایه گذاران سرمایه خود را زمانی به پروژه های با ریسک بالا اختصاص می دهند که سرمایه آن ها از بیمه مناسبی برخوردار باشد. به عبارت دیگر اگر کارآفرینان از بیمه مناسبی برخوردار باشند (پوشش بیمه ای مناسبی داشته باشند) معاملات و تجارت را گسترش می دهند. در نتیجه می توان گفت بیمه فعالیت کارآفرینان و تجارت جهانی را پایه گذاری می کند و بدون بیمه، تجارت و معاملات کاهش خواهند یافت. به عبارت دیگر بیمه در درجه باز بودن یک اقتصاد نقش آفرینی می کند.
د) بیمه به تجهیز پس اندازها کمک می کند: مطالعات انجام شده نشان می دهند که به طور متوسط کشورهایی که پس انداز بیشتری دارند، سریعتر رشد می یابند. به عبارت دیگر پس انداز موتور رشد اقتصادی هر کشور می باشد. حال بیمه گران (صنعت بیمه) می توانند نقش مهمی در تجهیز پس انداز و تخصیص آن در سرمایه گذاری ایفا نمایند.
در این خصوص بیمه گران (صنعت بیمه) به سه طریق، کارایی سیستم مالی را افزایش می دهند. الف) بیمه گران هزینه های معامله مربوط به گردآوری پس انداز کنندگان و وام دهندگان را کاهش می دهند. بدین صورت که، هزاران نفر به طور نسبی حق بیمه می پردازند و سپس بیمه گران این پول را به عنوان وام در اختیار مؤسسات و شرکت های سرمایه گذار قرار می دهند. وقتیکه بیمه گران این کار واسطه ای را انجام می دهند به بیمه گذاران انفرادی کمک می کنند تا از کارهای پرهزینه و وقت گیر وام دادن و سرمایه گذاری مستقیم اجتناب کنند. بیمه گران در مقایسه با افراد می توانند اطلاعات لازم برای سرمایه گذاری مستقیم اجتناب کنند. بیمه گران در مقایسه با افراد می توانند اطلاعات لازم برای سرمایه گذاری سالم را با کارایی بیشتری بدست آورند، در نتیجه منافع حاصل از سرمایه گذاری در پروژه های با بازدهی بالا از طریق کاهش در حق بیمه وصولی در صدور بیمه نامه در سال های آتی به طور غیرمستقیم در اختیار بیمه گذاران قرار می‎گیرد.
ب) بیمه گران با دریافت حق بیمه از بیمه گذاران، قادرند وجوه نقد را به صورت وام های بلندمدت و دیگر سرمایه گذاری ها اختصاص دهند به عبارت دیگر بیمه گران نقدینگی ایجاد می کنند و عدم نقدینگی را از طریق پرداخت وام کاهش می دهند. ج) بیمه گران صرفه های اقتصادی مقیاس را در سرمایه گذاری ها ایجاد می کنند. زیرا بیشتر پروژه های سرمایه گذاری که کاملا بزرگ هستند نیاز مالی بالایی دارند که بیمه گران قادرند با جمع آوری حق بیمه بیمه گزاران، نیازهای مالی چنین پروژه هایی را تأمین کنند. در نتیجه بیمه گران با گسترش پروژه های سرمایه گذاری و با تشویق کارایی اقتصادی به اقتصاد ملی کمک می کنند. بدین ترتیب این کارکرد صنعت بیمه دقیقا در ارتباط با نرخ پس انداز و نسبت سرمایه گذاری به پس انداز تاثیر گذاری توسعه بیمه و رشد اقتصادی در مدل پاگانو می باشد. همچنین به طور غیرمستقیم به افزایش بهره وری کل عوامل تولید کمک می کند.
ه) بیمه مدیریت ریسک را تسهیل می کند: فرایند مدیریت ریسک شامل مراحل: ۱) شناسایی ریسک ۲) اندازه گیری ریسک ۳) ارزیابی ریسک ۴) کنترل ریسک می باشد. واسطه ها و سیستم مالی، ریسک را قیمت گذاری، انتقال و جمع آوری و کاهش می دهند. هر چه سیستم مالی خدمات مدیریت ریسک را بهتر فراهم کند، محرک های سرمایه گذاری و پس انداز افزایش یافته و منابع کارآتر تخصیص می یابند. حال سوال این است که موسسات مالی چگونه ریسک را قیمت گذاری می کنند؟ قیمت گذاری ریسک برای تمام واسطه‎های مالی اساسی است. بیمه گران ریسک را در دو سطح، قیمت گذاری می کنند: الف – بیمه گران احتمال خسارت موسسات، اشخاص و اموالی که برای آن ها بیمه خریداری می شود را ارزیابی می کنند، حال هر چه احتمال خسارت بیشتر باشد، قیمت بالاتر می رود. به عبارت دیگر با افزایش احتمال خسارت، قیمت ریسک افزایش می یابد. بیمه گران در ارزیابی احتمال خسارت از بیمه شدگان می خواهند عوامل افزایش یا کاهش ریسک را شرح دهند. بنابراین بیمه گران به طور منطقی تر با ریسک روبرو می شوند.