ایران گردی:
عبارتست از همان جهانگردی، با این تفاوت که محدوده آن داخل کشور است، البته مدت آن کمتر از ۲۴ ساعت و بیشتر از ۳ ماه نیست و سفر نباید به قصد انجام کار صورت گیرد.

تبلیغات (Promotion ) :
هر شکلی از معرفی یا ترویج غیر شخصی اندیشه ها، کالاها و خدمات است که با پرداخت پول، از طریق رسانه های جمعی نظیر روزنامه، مجله، تلویزیون یا رادیو با حامی مالی مشخص انجام می شود. (فروزفر، ۱۳۸۶: ۱۰۹)
اطلاع رسانی :
اطلاع رسانی شباهت بسیاری با بازاریابی دارد. کار اطلاع رسانی همگانی انتقال اندیشه ها ، ارزش ها و برنامه هاست و از بسیاری از ابزار مورد استفاده بازاریابی نظیر روابط همگانی (عمومی) ، ابزار تبلیغاتی، آگهی دادن و فروش بهره می گیرد. اطلاع رسانی همگانی سعی می کند نکته ودیدگاهی را تفهیم کند، مردم را مشارکت دهد، آنها را آگاه سازد، آموزش دهد، از آراء و نظرهایشان منتفع شود وحمایت شان را جلب کند. (راجر، داس یل، ۱۳۸۶: ۳۵۲)
ارتباط جمعی (Mass Media ) :
وسایل ارتباط جمعی که توسط آنها پیام های تبلیغاتی به آگاهی مردم رسانیده می شود « ارتباط جمعی» می نامند. زیرا یک پیام باید به گروه های زیادی از مردم رسانیده شود. وسایل ارتباط جمعی عبارتنداز: روزنامه ، رادیو، تلویزیون، سینما، اعلامیه های دیواری، پلاکاردها و غیره. (جوانی، پرونی، ۱۳۸۷: ۲۰۶)
آبهای معدنی (Warm Springs ):
در ایران برطبق تعریف موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی وزارت صنایع ، آب های معدنی به آب هایی گفته می شود که دارای املاح معدنی، عناصر جزئی یا دیگر ترکیبات باشد و مستقیماً از چشمه یا نقاط حفر شده از طبقات زیرزمینی بدست آمده و دارای خواص بهداشتی و درمانی باشند و سرانجام مورد تایید و بررسی متخصصان ذیصلاح قرار گرفته باشد. (غفوری، ۱۳۶۶: ۱)
قلمرو زمانی تحقیق :
این تحقیق در طی زمستان ۱۳۸۸ و بهار ۱۳۸۹ انجام گرفته است.
قلمرو مکانی تحقیق :
تحقیق حاضر در محدوده استان اردبیل بخصوص شهرستان سرعین انجام گرفته است.
فصل دوم
ادبیات و پیشینه تحقیق
مقدمه :
بطور کلی توریسم یا جهانگردی یا سیر و سیاحت از فعالیتهای اصیل انسانی است که عمری به درازای طول عمر آدمی دارد. یافته های باستانی نشانگر قدمت دیرینه پدیده سیاحت و گردشگری است. پدیده توریسم و گردشگری پس از انقلاب صنعتی بویژه در طول قرن اخیر بطور شگفت آوری توسعه و گسترش یافته است.

چنانکه در دهه های گذشته و به ویژه در بعد از جنگ جهانی دوم، تعداد سفرهای سالانه بین قاره ای، کشوری ومنطقه ای دنیا به میلیاردها مورد افزایش یافته است. جریان گردشگری و سیر و سیاحت امروزه از کلیه اصول و قواعد یک صنعت مانند منابع، مدیریت، سرمایه گذاری، آموزش و پژوهش، تبلیغات ، بازارفروش و… برخوردار است . که در ارتباط با سایر بخش های اقتصادی، اجتماعی اهمیتی دو چندان می یابد.

بخش اول:
نقش تبلیغات و اطلاع رسانی در صنعت توریسم:
به عصری که اکنون ما در آن به سر می بریم، نامهای گوناگون نهاده اند؛ « عصر اطلاعات» یا « عصر اطلاعات و ارتباطات» یکی از این نامهاست. توجهی که بشر در این قرن به اطلاعات معطوف داشته و راه ها و تدابیری که برای شناختن، گردآوری، سازمان دادن، انباشتن، بازیافتن و جا به جا کردن آن اندیشیده و ابداع کرده است نه تنها در سراسر تاریخ گذشته بی مانند است ، بلکه در مقایسه با حوزه های دیگری که هم اینک بدانها زیاد توجه می شود کم مانند است. شعار «اطلاعات، قدرت است» حالا دیگر مصداقهای فراوانی دارد و اگر بعضی از دولتها آن را مبنایی برای سرمایه گذاری روی اطلاعات علمی و فنی در خدمت آموزش و پژوهش قرار نمی دهند، دست کم برای توجه به فعالیتهایی که با مصالح سیاسی آنها بیشتر ارتباط دارد، مبنایی مسلم می دانند. در اوضاع و احوالی که فاصله میان دانایی و توانایی سال به سال، ماه به ماه، هفته به هفته و گاه حتی بدون مبالغه روز به روز کوتاهتر می شود، اطلاعات که پل پیوند میان این دو است اهمیت بی سابقه ای یافته است. دو قرن پیش دهها سال طول می کشید تا کشف اصول علمی کاربرد عملی بیابد، اما اکنون فاصله میان اکتشافها و کاربردها به اندازه ای کوتاه است که گویی دیگر فاصله ای میان آنها نیست. (آذرنگ، عبدالحسین، ص ۹۵)
علم اطلاع رسانی حوزه ای است جوان، مردم همه جا با انفجار اطلاعات روبرو هستند. برای مثال، پزشک به اطلاعات تازه نیاز دارد تا بیمارانش را با موثرترین داروها درمان کند. وکیل به اطلاعات تازه نیاز دارد تا از آخرین رویه های دادگاه که روی پرونده مورد نظرش تاثیر می گذارد به سود موکلانش استفاده کند. بازرگان به اطلاعات تازه نیاز دارد تا مطمئن شود که شرکتش به صورتی اداره می شود که سود خواهد داد و همینطور مسافران (توریستها) به اطلاعاتی در خصوص شناسایی جاذبه های مختلف و مکانهای متفاوت نیاز دارند تا در انتخاب و استفاده مناسب از این محلها کمک بگیرند.
به عقیده «هپتنر»^[۱] اطلاع رسانی عبارتست از : « به کار گرفتن هر گونه ابزاری که می تواند سهمی در ازدیاد فروش یا درآمد داشته باشد و به مصرف کنندگان حال و بالقوه اطلاعاتی راجع به موجود بودن ، قیمت، ویژگی ها و روش های توزیع یک محصول یا سرویس دهی را بدهد.»
در تعریف دیگر از اطلاع رسانی «بریوسکی »^[۲] می نویسد: « اطلاع رسانی عبارتست از هر گونه کوشش قابل تشخیص از طرف پیشنهاد دهنده ، برای اینکه بتوان خریداران را به قبول اطلاعات داده شده وادار نمود و نیز جمع آوری اطلاعات باید به طریقی باشد تا بتوان به طریق مناسب، آنها را مجدداً فراخواند.» (افضلی نژاد، محمدحسن، ۱۳۸۷ : ۲۰۴)
علم اطلاع رسانی درباره راه و روشی که مردم مختلف اطلاعات را در کارهایشان به کار می گیرند مطالعه می کند. و برای رسانیدن آن گونه اطلاعاتی که آنها برای بهتر انجام دادن وظایفشان نیاز دارند، روش های کارآمدی تدارک می بیند. هر نظام اطلاعاتی که دانش و اطلاعات را در میان مردم توزیع کند باید سه نیاز اساسی را برآورده سازد:
نخست آنکه باید بتواند به استفاده کننده بگوید اطلاعاتش را از کجا بیابد. دوم آنکه باید بتواند هر لحظه استفاده کننده بخواهد و تصمیم بگیرد، اطلاعات را به او برساند. سوم آنکه باید بتواند در محدوده ای از زمان که استفاده کننده تعیین می کند، پاسخ بگوید. بنابراین علم اطلاع رسانی با راه و روشی سر وکار دارد که مردم مختلف اطلاعات را بوجود می آورند، روی آن عنوانی می گذارند ، ذخیره می کنند، می جویند، تحلیل می کنند، می فرستند و می گیرند و آن را به کار می بندند. (آذرنگ، عبدالحسین: ص ۲۸)
بنابراین فعالیت اطلاع رسانی، ماهیتاً عبارتست از در اختیار داشتن و پخش اطلاعات توسط تماس های شخصی (شفاهی) یا توسط ابزارهای غیرشخصی یا توسط پیامهایی که به طور واضح معطوف به تک تک اشخاص نمی شوند و به وسیله وسایل ارتباط جمعی صورت می پذیرد (روزنامه ها، مجلات، رادیو، تلویزیون ، تصاویر سینمایی، اعلانات و غیره). این اطلاعات باید ماهیت تجاری داشته باشد در غیر این صورت از محدوده اطلاع رسانی خارج شده و به پروپاگاند می پیوندد. در حقیقت، هم تبلیغات و هم پروپاگاند برای رسیدن به مردم از یک وسیله استفاده می کنند. اما این ظاهر کار است، زیرا تبلیغات ماهیت و هدف تجاری را دنبال می کند. در صورتی که پروپاگاند غایت سیاسی دارد. فعالیت اطلاع رسانی توسط فردی دنبال و حمایت می شود که علاقمند است به کسانی که در آینده احتمال دارد جزء مشتریان گردند، چیزی را پیشنهاد نماید. واژه تبلیغات دهان به دهان که درباره مبادله اطلاعات بین مصرف کنندگان می باشد، داخل در فعالیت های اطلاع رسانی نمی شود بلکه از نتایج آن است. این بدان نیست که فعالیت یا پیام های اطلاع رسانی ، باید الزاماً ، از طبیعت ، ماهوی خود دور شوند، بلکه تبلیغات یعنی: « دادن پیام ها و اطلاعات به مردم، به طوری که به وضوح منافع تجاری حاصله از آن که عاید فروشنده می شود آشگار نگردد.»
از تعاریف فوق و از تصاویر شماره (۲-۱) به وضوح ویژگیهای متمایز این ابزار مهم بازاریابی و عناصر وابسته به آن، که مولفین آن را به طرق مختلف تعریف می کنند، بیرون می آید.