همانطور که جدول فوق نشان می دهد، والدین ۵۵% کودکان آزاردیده و ۵/۷% کودکان عادی سابقه اعتیاد داشتند با توجه به اینکه p به دست آمده (۰۰۱/۰<) کمتر از ۰۵/۰ می باشد، لذا فرضیه پژوهش تایید می شود و نتیجه می گیریم که بین فراوانی نسبی سابقه اعتیاد والدین در کودکان آزاردیده و عادی تفاوت معنی داری وجود دارد.
تیلور (۲۰۰۵) در مطالعه خود نشان داد که وجود رفتارهای ضد اجتماعی اعتیاد و اختلالات شبه جسمی در والدین درصد کودک آزاری را در فرزندان بالا می‌برد. ودی (۲۰۰۱) در مطالعه خود نشان داد که وابستگان مواد افیونی عامل ۹/۸۱% کودک آزاری بودند. اورال و همکاران (۲۰۰۱) در مطالعه‌ای که در ترکیه انجام دادند به این نتیجه رسیدند که والدین معتادی که کارگر بودند بیشترین میزان کودک آزاری را داشتند و سختی کار از عواملی است که احتمال کودک آزاری را افزایش می‌دهد.
سیاری و همکاران (۱۳۸۰) در مطالعه خود نشان دادند که تعداد فرزندان، اعتیاد یکی از والدین و وجود استرس حاد و شدید از عوامل مستعدکننده کودک آزاری می‌باشند. هم‌چنین بین اقدام به کودک آزاری با سن، جنس، محل سکونت، جدایی والدین و سابقه آزار جسمانی در کودکی والدین ارتباط معناداری مشاهده شد.
تاثیر اعتیاد والدین در کودک آزاری می‌تواند دلایلی نظیر ضعف در کنترل تکانه‌ها و تحریک‌پذیری و ناپایداری خلقی به ویژه در هنگام بروز نشانگان قطع مواد، شیوه بیشتر اختلالات روانی و نداشتن مهارت‌های لازم در مقابله با بحران در این افراد داشته باشد (خلاصه‌زاده و همکاران، ۱۳۸۹).
مورفی و همکاران (۲۰۰۲) در مطالعه خود نشان دادند که از ۲۰۶ کودک قربانی کودک آزاری بیش از ۵۰ % آنها حداقل یکی از والدین سوء مصرف مواد داشتند که کوکائین و هروئین هر دو ماده مورد سوء مصرف بوده و کودک آزاری در این افراد به طور واضح بیشتر از والدینی که سابقه مصرف مواد نداشتند دیده شد.کاپلان و سادوک (۱۳۸۹) در یافته های خود نشان دادند که سوء مصرف مواد از سوی والدین عامل افزایش دهنده رفتارهای خشن و مسامحه در مورد کودکان است.
فرضیه ۶- به نظر می رسد بین سابقه مصرف داروهای مربوط به اعصاب و روان توسط والدین کودکان آزاردیده و کودکان عادی تفاوت وجود دارد.
جدول شماره ۴-۲۷: مقایسه فراوانی سابقه مصرف داروهای مربوط به اعصاب و روان توسط والدین در کودکان آزاردیده و عادی مورد مطالعه