اسدی، معرف زاده، و کرمی (۱۳۸۷) در پژوهشی با عنوان “بررسی میزان آشنایی و استفاده اعضای هیئت علمی واحدهای دانشگاه آزاد اسلامی استان فارس از پایگاه‌های اطلاعاتی تخصصی رشته مربوطه” به بررسی و سنجش آشنایی و استفاده اعضای هیئت علمی با پایگاه‌های اطلاعاتی تخصصی رشته مربوطه پرداخته‌اند. یافته ها حاکی از این است که هشتاد درصد اعضای هیئت علمی با پایگاه‌ها آشنا بودند اما میان آشنایی گروه‌های مختلف آموزشی گروه مهندسی با پایگاه‌های خود بیشتر آشنا هستند. از بین دلایل عدم استفاده، سرعت کم اینترنت با ۸۵٫۸ درصد و نداشتن وقت کافی با ۷۰٫۸ درصد از مهمترین عوامل شناخته شدند. ۷۶٫۳ درصد از اعضای هیئت علمی با شرکت در کلاس‌ها و کارگاه‌های آموزشی با پایگاه اطلاعاتی تخصصی رشته خود آشنا شده‌اند. ۵۲٫۸ درصد نیز علل استفاده خود را تألیف و ترجمه مقاله و کتاب اعلام داشتند. ۷۷٫۷ درصد به خاطر متن کامل مقالات به پایگاه اطلاعاتی تخصصی رشته خود مراجعه می‌نمایند.

قانع (۱۳۸۸) در پژوهشی با عنوان “میزان خوداستنادی با ضریب تأثیر مجله‌های علمی حوزه علوم پزشکی در گزارش‌های استنادی نشریات فارسی” به بررسی میزان همبستگی خود استنادی با ضریب تأثیر مجله‌های علمی حوزه علوم پزشکی در گزارش استنادی نشریات فارسی پرداخت. نتایج پژوهش حاکی از آن بود که ضریب تأثیر ۵۸ درصد مجله‌ها بعد از حذف خوداستنادی به صفر رسید و این بیانگر بالا بودن میزان خوداستنادی در مجلات حوزه پزشکی بود. در پایان نیز پیشنهاد کرد میزان خوداستنادی کاهش یابد تا مجله‌ها در رتبه‌بندی، از جنبه ضریب تأثیر جایگاه واقعی خود را پیدا کنند. او اعتقاد داشت سردبیران نیز باید در سیاست گزینش مقالات تجدید نظر نمایند.

صمدی، و محمد اسماعیل (۱۳۸۸) در مقاله‌ای با عنوان “بررسی معیارهای ارزیابی مجله‌ها در گزارش استنادی نشریات فارسی در پایگاه استنادی علوم کشورهای اسلامی مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فناوری” به ارزیابی معیارهای گزینش مجله در پایگاه گزارش‌های استنادی نشریات فارسی(پی.جی.سی.آر) مرکز منطقه‌ای اطلاع رسانی علوم و فناوری پرداخته‌اند. این ارزیابی با معیارهای موجود در مؤسسه علمی تامسون موسوم به آی اس آی سنجیده شده است. یافته ها نشان می‌دهد که در بخش ارزیابی مجله‌ها، پایگاه پی.جی.سی.آر۱۱۷٫۷۵ امتیاز کسب ‌کرده‌است ‌به این معنی که این پایگاه، ۸۹٫۲۰ درصد از این شاخص‌ها را رعایت می‌کند و در نتیجه نقاط قوت و ضعفی را برای بخش گزارش استنادی نشریات فارسی برشمرده است.

نوروزی چاکلی، و صمدی (۱۳۸۹) در مقاله‌ای با عنوان “ارزیابی تطبیقی معیارهای ارزیابی مجلات در پایگاه گزارش استنادی مجلات مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فناوری و پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی” به ارزیابی تطبیقی پایگاه‌های گزارش استنادی مجله‌ها در مرکز منطقه‌ای اطلاع رسانی علوم و فناوری و پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، از نظر مطابقت با معیار‌های ارزیابی مجله‌ها پرداخته است. یافته ها نشان می‌دهد که پایگاه گزارش استنادی مجله‌ها در مرکز منطقه‌ای اطلاع رسانی علوم و فناوری، بسیار بیشتر از پایگاه گزارش استنادی مجله‌ها در پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، با معیارهای ارزیابی مجله‌ها مطابقت دارد.

مهراد، و گل تاجی (۱۳۸۹) در پژوهشی با نام “میزان همبستگی خوداستنادی مجله با ضریب تأثیر در نشریات علمی حوزه علوم پزشکی منتشر شده بر اساس گزارش‌های پایگاه استنادی علوم جهان اسلام” به بررسی میزان همبستگی خوداستنادی مجله با ضریب تأثیر در مجله‌های حوزه علوم پزشکی بین سال‌های ۸۰ تا ۸۶ بر اساس گزارش استنادی نشریات فارسی پایگاه استنادی علوم جهان اسلام پرداخته‌اند. یافته ها نشان می‌دهد رابطه معنی داری بین ضریب تأثیر و خوداستنادی مجله وجود داشت. نتایج این بررسی نشان داد که مجلات با ضریب تأثیر بالا دارای خوداستنادی بیشتری هستند، یعنی خوداستنادی بر ضریب تأثیر مجله تأثیر مثبت دارد و بالا بودن خوداستنادی باعث می‌شود که مجله در جایگاه واقعی خود قرار نگیرد.

ایوبی ادرکان، و میرزایی (۱۳۸۹) در پژوهشی با نام “داوران و اخلاق داوری در مجله‌های علمی ایران” داوری مجلات علمی ایران را مورد بررسی قرار داده است. یافته ها نشان می‌دهد که در مجله‌های علمی ایران از دو منبع اعضای هیئت تحریریه و فهرست اسامی داوران موجود در مجله برای انتخاب داوران مقالات، بیشتر استفاده می‌شود. سه معیار سرشناس بودن در حوزه های موضوعی مجله، سابقه گزارش‌های داوری مفید و سازنده، و داشتن تجربه در حوزه داوری برای مجله‌های علمی برای داوران بیشتر اهمیت دارد. نتایج حاکی از آن است که مجلات علمی ایران در مجموع تمایل بیشتری به انتخاب داوران داخلی(اعضای هیئت تحریریه) دارند. همچنین مجلات برای انتخاب داوران‌شان بر معیارهای کیفی(سرشناس بودن، سابقه و تجربه) تأکید دارند و در آخر مجلات علمی ایران همچنان با مشکل طولانی بودن زمان داوری مقالات مواجه هستند.

‌وفاییان، نوروزی، و حسن زاده (۱۳۹۰) در مقاله‌ای با عنوان”ارزیابی تطبیقی کیفیت محتوایی نمایه استنادی اسکوپوس و وب آو ساینس” به تعیین وضعیت کیفیت محتوای نمایه‌های استنادی وب آو ساینس و اسکوپوس در مقایسه با یکدیگر پرداخته است. یافته ها نشان می‌دهد که در حوزه موضوعی(انسانی، اجتماعی و هنر) در شاخص‌های اعتبار، شهرت پدیدآورندگان و مدیریت کیفیت نشریات نمایه شده در پایگاه وب آو ساینس نسبت به اسکوپوس بالاتر است و در بقیه شاخص‌ها هر دو یکسان هستند. در حوزه موضوعی( پزشکی، مهندسی، کشاورزی و علوم پایه) در شاخص هدف، محتوا، دامنه و کیفیت استنادی کیفیت نشریات نمایه شده در دو پایگاه یکسان است و در شاخص اعتبار علمی و ‌اعتبار و شهرت پدیدآورندگان و مدیریت کیفیت نشریات نمایه شده وب آب ساینس نسبت به اسکوپوس بالاتر است و در شاخص روزآمدی، ثبات و پایداری و سهولت دسترسی، بازیابی و استفاده کیفیت نشریات اسکوپوس نسبت به وب آو ساینس بیشتر است.

علیمردانی (۱۳۹۰) در پژوهشی با نام “طراحی رابط کاربر در پایگاه‌های اسلامی” به بررسی امکاناتی که پایگاه‌های اسلامی در فضای وب، برای جذب مخاطبان تعیین شده نیاز دارند پرداخته و شناخت کامل نیازها، توانایی‌ها و علایق مخاطبان را ضروری دانسته و راهکار‌هایی در طراحی رابط کاربران را بیان می‌دارد. نتایج نشان می‌دهد که راهکارهایی مانند سادگی، زیبایی و جذابیت، سرعت ‌پاسخ‌گویی‌، قابلیت استفاده، قابلیت یادگیری، مؤثر بودن و قابلیت در یاد ماندن در محیط پایگاه باعث می‌شود که پایگاه با کارایی بالا مورد استقبال گسترده کاربران قرار گیرد.